30 weken zwanger en bevallen in het buitenland
Voor ik mijn blog verder schrijf, zal ik mezelf eerst aan jou voorstellen. Allereerst vind ik het super tof dat ik hier een gastblog mag schrijven. Ik ga je zo dan ook vertellen hoe het voor mij was om zwanger te zijn.
Met mijn blog wil ik jullie meenemen in mijn leven. Wellicht dat jullie hier een stukje herkenning in zullen vinden want dat is vaak juist hetgeen wat je niet vind in je omgeving als je een bijzonder kindje hebt. Tenminste ik loop daar zelf vaak tegenaan.
Ik wil jullie laten zien dat een bijzonder kindje geen beperkingen hoeft te kennen in het leven al lijkt het leven vaak zwart-wit en zit het vaak tegen! Ook jij bent een geweldige ouder en doet alles in belang van jouw kindje!
Even voorstellen
Hoi, mijn naam is Samantha, 31 jaar en moeder van een prachtig zoontje genaamd Jayden. Hij is na 30 weken zwanger te zijn geweest ter wereld gekomen.
Jayden is mijn voorbeeld , mijn rolmodel en ook al zit het soms even tegen, hij blijft altijd positief en vrolijk. Van hem kan ik nog wat leren, soms zie ik het namelijk niet zo positief in. Maar dat is gelukkig slechts een bui van tijdelijke aard.
Jayden
Jayden is 10 weken te vroeg geboren en hierdoor heeft hij een zuurstoftekort gehad in zijn hersenen. Met als gevolg een hersenbeschadiging oftewel met een duur woord: ‘Cerebrale Parese’.
De dag die mijn leven veranderde
7 juli 2012 is de mooiste dag van mijn leven maar als ik er nu op terug kijk, is het een tijd waar ik nog steeds kippenvel van krijg als ik er aan denk.
Ik weet nog goed dat ik twee dagen daarvoor mijn spullen voor de babykamer had opgehaald bij de Ikea, Ikea was de enige woonwinkel daar. Ik verbleef toen bij mijn inmiddels ex partner op de Dominicaanse Republiek. En als je zwanger bent, wil je natuurlijk ook graag shoppen.
Ik had al 2 dagen pijn in mijn onderrug maar niet echt het gevoel dat ik er iets mee moest.
We zouden een avondje gaan ontspannen in een hotel in de buurt en vervolgens naar een voorstelling gaan en een hapje gaan eten. Voor we weg gingen, ging ik nog even naar het toilet.
En daar begon het; ik verloor kleine druppels donkerbruin bloed. Ik schrok hiervan en belde mijn verloskundige in Nederland. Zij gaf aan om het even aan te kijken, het kon immers ook oud bloed zijn. Dit komt wel vaker voor als je zwanger bent.
Rond 23:00 kreeg ik in het hotel hevige buikpijn en ik riep nog voor de grap ‘volgens mij zijn mijn weeën begonnen’. Tot ik naar het toilet ging en de druppels waren veranderd in helder rood bloed, toen was het zeker geen grapje meer.
Toen was er paniek
Nog geen half uur later waren we in het ziekenhuis, het ging allemaal zo snel. De pijn nam toe en het bloeden werd heviger. Er werd vervolgens een echo gemaakt en daarop was te zien dat de baby al ingedaald was maar toen sloeg de paniek toe.
Ik ging na de echo even naar het toilet en op dat moment verloor ik zoveel bloed dat ik het bewustzijn bijna verloor, ik kan me nog herinneren dat ik op een brancard werd getild en aan allerlei slangen werd gekoppeld. Ook kreeg ik een infuus toegediend maar vanwege de taalbarrière begreep ik er weinig van.
Toen ik rond 01:00 naar het toilet ging en opstond van het toilet braken mijn vliezen, ik ben met mijn handen tussen mijn benen terug gelopen naar mijn kamer want ik voelde dat zijn hoofdje er al uit kwam. Ik werd toen met spoed naar de operatiekamer gereden.
Ik weet nog dat ik in de lift stond en dacht ‘als ik hier maar samen met mijn zoontje levend uit kom’. Zo verstond ik niks van hetgeen de verpleging onderling bespraken. Zij spraken geen Engels en mijn Spaans was ook niet om naar huis te schrijven.
Op de operatiekamer ging het super snel allemaal. Ik moest gelijk van bed verwisselen en toen kwam de eerste perswee, snel opgevolgd door de tweede.
Daar was hij dan
Mijn zoontje werd geboren en was 40cm groot en woog 1100 gram. Vanaf dat moment kan ik mij weinig meer herinneren. Alles ging zo snel; een verpleegkundige nam hem mee en ik werd onder narcose gebracht om gehecht te worden.
Mijn lieve zoontje had met zijn nageltjes mijn binnenkant opengehaald, ik kan je vertellen dat dat geen pretje is! Zo zeiden ze, dat toen ik bijkwam uit de narcose, ik Jayden heb gezien maar zelf weet ik dat niet meer.
Jayden is per ambulance naar een ziekenhuis gebracht in Santo Domingo, zij zijn daar gespecialiseerd in kinderen hebben een neonatologie afdeling.
Een paar uur later mocht ik naar huis en zijn we gelijk naar Santo Domingo gereden.
Dat autoritje was geen pretje met hechtingen ‘down-under’. De rit was 4 uur heen en 4 uur terug dus dit deed ik zittend, liggend en hangend zodat ik mijn zoontje kon zien.
Mijn kleine vechter
Want een kleine vechter is hij! Ze noemden hem daar ‘Rey de Leon’ ( Lionking) omdat hij zo eigenwijs was en alles eruit trok wat er eigenlijk niet hoorde te zitten zoals zijn zonde en zuurstofslangen.
Na een paar dagen ging hij hard achteruit. Zo bleek hij een luchtweginfectie en een bacterie in zijn bloed te hebben opgelopen en had dringend een bloedtransfusie en antibiotica nodig.
Het ziekenhuis hanteerde maar 1 uur bezoek per dag dus reden wij iedere dag op en neer.
Na een paar dagen besloot ik tijdelijk bij mijn ex schoonfamilie te blijven om vaker in het ziekenhuis te kunnen zijn. Toen Jayden weer stabiel was, mocht hij over op borstvoeding.
Helaas had ik totaal geen voedzame melk omdat mijn leven op zijn kop stond en ik bijna zelf geen hap eten naar binnen kreeg. Uiteindelijk kreeg Jayden een combinatie van borst- en flesvoeding en kwam hij weer aan in gewicht.
Benieuwd hoe dit verder gaat?
13 comments
Jeetje, het lijkt me echt bizar om in het buitenland te bevallen. Zeker in een land als de Dominicaanse Republiek. Gelukkig is alles goed gekomen!
Wat een heftig verhaal! Zo prematuur en dan nog in het buitenland, waar toch net alles even anders gaat, lijkt me.
Heftig verhaal. Ik ben blij dat alles tot zo ver goed is afgelopen.
Heftig joh om zo onverwachts en te vroeg al te moeten bevallen. Gelukkig is het goed gegaan en kun je nu lekker genieten van je zoontje
Het klinkt toch wel als een heftig verhaal hoor, maar wat mooi om te lezen hoe positief je nu in het leven staat zeg.. heerlijk om te lezen en lekker genieten!
Dit blijven heftige verhalen!
En bizar ook hoe anders het in het buitenland is vergeleken met Nederland.
Gelukkig is alles goed gekomen en genieten jullie van elkaar 🙂
Jeetje, wat een heftig verhaal. Het lijkt me heel intens en schrikken als je onder deze omstandigheden zo vroeg al bevalt.
Wat heftig en traumatisch! En in het buitenland bevallen is toch minder vertrouwd en dan hebben we het nog niet eens over de taalbarrière. Ik zeg: geniet van elkaar!
Bedankt namens Samantha!
Zooo wat heftig zeg! En wat lastig in een ander land. Had je wel vertrouwen in het medisch beleid daar?
Ik denk dat ze geen andere keuze had helaas, wel erg beangstigend allemaal!
Jeetje wat lastig om dit mee te maken terwijl je in een ander land bent. je weet toch nooit hoe de zorg daar is.
nee precies, dat blijft spannend!