Hoera, er is iemand jarig vandaag!

En wie is er dan jarig vandaag hoor ik jou al denken? Dat is mijn vader Wim. Hij is vandaag 84 jaar geworden en is fotograaf van beroep. Maar eigenlijk is hij een dag te vroeg geboren want morgen is het de internationale dag van de fotografie.

Fotograaf

Fotograaf zijn doet hij serieus al heel zijn leven met veel passie en plezier. Zo heeft hij altijd een fotozaak gehad en deze runde hij samen met mijn moeder. Ik ken mijn vader niet anders als dat hij bezig was met fotografie, camera’s, rolletjes, inplakken van fotoalbums en deze dan ook voorzien van tekst in kalligrafie. Eigenlijk een hele creatieve man, een man die zijn hart heeft gevolgd in hetgeen hij leuk vond en dat was sowieso zelfstandig ondernemer zijn.

Uiteraard ontploft hun huis nog steeds door foto’s en allerlei fotocamera’s, van klassiek tot digitaal.

Opvoeding

Opgevoed worden door een zelfstandig ondernemer zoals mijn vader heeft zo zijn voor- als nadelen. Zo heb ik het creatieve meegekregen, doorzettingsvermogen, niet lullen maar poetsen mentaliteit, lullen als brugman, afspraken nakomen, al snel heel zelfstandig zijn en het principe klant is koning.

Klant is koning staat vaak hoog op het lijstje van de zelfstandig ondernemer. Alleen in mijn ogen heeft deze wel een grens. Zo werd ik opgevoed dat ik altijd goed de naam en telefoonnummer moest noteren als een klant belde want een klant gemist is waarschijnlijk ook geld in het laatje gemist. Iemand een stevige hand geven en aankijken als je tegen iemand praat. Ook wel normale fatsoensnormen maar dit vond mijn vader erg belangrijk toen hij zijn zaak had. En werken, werken en nog eens werken. Dat krijg je als je werk ook tegelijk je hobby is. Zo gingen wij op zomervakantie in Nederland zodat mijn vader elke dag naar de zaak kon rijden maar in de avond wel mee kon eten. En er hoefde maar een klant te bellen voor hulp of een vraag en daar ging hij, ongeacht of hij nu wel of niet op vakantie was.

Vrije dagen? Bijna niet. Vroeger, toen ik heel klein was, was de zaak nog gesloten op maandag maar ook dit ging eraf. Toen was alleen de winkel nog gesloten op zondag. Maar op zondag moest de voorraad worden aangevuld en de foto’s worden ingeplakt. Ze hadden een goudmijn te pakken en ze draaiden als een malle. Als kind vond ik dat niet altijd leuk en gezellig. Kon soms geen camera of foto’s meer zien en op de foto gaan of poseren was ook iets wat ik inmiddels deed op de automatische piloot. Maar heb ik hierdoor nu iets gemist als kind? Nee, dat kan ik nu echt niet zeggen.

Terugblik

Als ik nu sommige vriendinnen hoor waarvan de moeder bijvoorbeeld altijd thuis was en in de avond met z’n allen eten aan tafel dan vind ik dit maar saai klinken. Bij ons was het altijd zoete inval en reuring. Altijd gezelligheid van veel mensen die kwamen en weer gingen. Ik hielp dan ook graag mee en had ik zin om mijn ouders te zien dan ging ik gewoon naar beneden (want wij woonden boven de zaak). Dus nee, als ouders allebei werken dan ben je niet zielig als kind en heb je ook zeker niks gemist. Je kan ook opgroeien in een gezin waar allebei de ouders er altijd zijn maar als er dan weinig liefde en gezelligheid is en waar er geen emoties worden geuit, is dat pas een gemis!

En tuurlijk, toen ik klein en jong was, hadden mijn vader en ik niet de beste band want alles was voor de zaak en voor zijn beroep als fotograaf maar nu ikzelf ouder ben, snap ik het en vind ik het alleen maar mooi dat hij zijn passie heeft gevolgd. En nu ikzelf moeder ben en hij een toffe opa is, is dit de perfecte mix voor een mooi kiekje!

Van harte pap en op nog vele mooie & gezonde jaren!