Marloes van ‘Mispoes’ deelt haar verhaal!
Overspannenheid of burn-out, het kan iedereen overkomen. In dit artikel vertelt Marloes over een lastige periode in haar leven en hoe zij hier mee om is gegaan.
Wie o wie ben jij?
Mijn naam is Marloes Vorstenbosch, ben 30 jaar oud en ik run een kattencafé in het altijd gezellige ’s-Hertogenbosch. Daarnaast ben ik onlangs gaan samenwonen met mijn vriend Mattijs in Zaltbommel en hebben wij samen 3 katten, waar we gek op zijn.
Wanneer merkte jij voor het eerst dat het niet goed met je ging?
Toen ik niet meer zoveel tegelijk kon als voorheen. Ik kon slechter dingen onthouden en raakte sneller geïrriteerd bij kleine onbenullige dingen. Daarnaast ontwikkelde er zich in sneltreinvaart allerlei vage lichamelijke klachten.
Wat denk jij zelf dat de oorzaak is geweest?
Hoe mooi het ook is en hoe trots ik er ook op ben, het opzetten van het kattencafé is absoluut de oorzaak geweest. Ik was niet gewend om hele dagen (van ongeveer 9 uur) op mijn benen te staan. Daarnaast is het gewoon zoveel werk en moet ik zoveel ballen in de lucht houden. Vooral in het begin werd er mega veel aan mij getrokken. Ik kwam in kranten en tijdschriften te staan en kwam zelfs op televisie. Mijn telefoon stond de hele dag rood en buiten stonden de rijen met klanten tot aan de overkant van de straat. Geweldig vond ik dat, mijn idee was geslaagd en ik had veel bezoekers. Dus de eerste periode was er gewoon niet zoveel aan de hand. Tot de drukte bleef aanhouden, ruim een jaar lang. Op een gegeven moment was ik gewoon op.
Wat waren jouw lichamelijke klachten en hoelang heeft dit aangehouden?
Het begon toen het privé niet goed met mij ging. Mijn lichamelijke klachten uiten zich in mijn nek, armen en schouders. Mijn armen kunnen loei en loei zwaar worden, ik kan er dan niets meer mee. Alsof er bakstenen aan hangen en iemand daar ook nog eens aan trekt. Helaas zijn die klachten nog steeds niet over en ga ik daarvoor nog steeds naar de fysio. Ik leer er wel steeds beter mee omgaan, want als je continu met je pijn bezig bent dan gaat het ook niet weg. Ik krijg oefeningen van de fysio en moet verplicht sporten, dan maak je endorfine aan en dat is een geweldige pijnbestrijder. Het is nu een leefbare situatie en ik zit niet meer huilend op de bank bij mijn ouders omdat ik het allemaal niet meer trek.
Heb je medicijnen geslikt?
Ja, maar alleen pijnstillers. Ik ben absoluut geen voorstander van medicijnen, ook nooit geweest. Dat heb ik van thuis uit. Mijn vader zegt altijd ‘het komt vanzelf en het gaat vanzelf!’ Lekker eigenwijs maar ik wilde gewoon niet afhankelijk worden van medicatie. Dus in de beginperiode, toen het echt niet meer ging en ik wakker lag van de pijn en stress, nam ik dyclofenac of ibuprofen, zodat ik in slaap kon vallen. De dokter heeft me ook tramadol meegegeven maar dat vond ik zo’n heftig spul dus dat heb ik nooit gebruikt.
Wat heeft jou geholpen?
Dat zijn verschillende dingen geweest. Op de eerste plek komt absoluut acceptatie. Je moet accepteren dat een burn-out jou overkomt en dat je niet alleen daarin bent. De acceptatie heeft bij mij lang geduurd, ik was kwaad en dan bedoel ik ook echt kwaad. Op mijzelf maar eigenlijk op iedereen. Daarna ging ik op zoek naar dingen die verlichting gaven, op dat moment was dat zwemmen. Ik geloof dat bijna al mijn vriendinnen zijn meegesleurd naar het zwembad. Het was zomer toen de klachten begonnen dus ik geloof niet dat ze het zo’n straf vonden om mee te gaan. Zodra ik in het zwembad lag, voelde ik de pijn niet meer. Dus ging ik iedere dag zwemmen. Hoewel het mentale gedeelte van de burn-out nagenoeg over is, is het lichamelijke gedeelte er nog wel. Ik heb nu een warmte infrarood lamp en hittepleisters die ik op zere plekken plak als ik pijn heb tijdens het werken. Ik heb daarnaast allerlei therapieën geprobeerd zoals triggerpoint massage, voetreflex massage, rug therapie en nu fysiotherapie. Dat laatste helpt het beste. Ik heb het idee dat ik hier echt begrepen word en dat het mentale stuk achter de pijn wordt aangepakt. Pijn komt namelijk vanuit je hersenen en dat kan je zelf voor een groot deel aansturen. Maar dat is een heel lang verhaal. Door naar de fysio te gaan, ben ik nu al voor een groot deel van de pijn af.
Wat heb je ervan geleerd?
Dat je niet alles alleen kan. Hulp vragen is oké. Ik kan nu eerder bij mezelf herkennen wanneer ik mijn grenzen over ga en dan vervolgens ook aan de bel te trekken. Ik neem nu ook meer tijd voor ontspanning, ik onderneem meer leuke dingen met vriendinnen en mijn vriend, ik boek zo nu en dan een massage of een schoonheidsbehandeling of wandel vanaf mijn huis naar mijn werk, ook super fijn.
Maar ook, zelfs al sta je sterk in je schoenen, je altijd onderuit kan gaan. Ik steek graag mijn hoofd boven het maaiveld uit, maar dan krijg je ook wel eens commentaar. Maar zolang je in jezelf blijft geloven en vertrouwen hebt in je eigen proces dan is de rest niet belangrijk.
Wat ga je nu nooit meer doen?
Aan één stuk door rammen zonder rust te pakken en andere mensen niet meer over mijn grenzen laten gaan. Hoewel ik er niet het type voor ben, heb ik toch teveel gepikt. Ik kan makkelijk nee zeggen maar heb dat niet genoeg gedaan.
Welke inzichten heb jij gekregen?
Dat je het nooit voor iedereen goed kan doen. Ik kreeg bij de opening van mijn zaak natuurlijk heel veel positiviteit, mensen vonden het prachtig. Maar je hebt ook altijd stemmen tegen. Mensen roepen alles maar tegenwoordig. Ik kon me daar in het begin heel erg druk om maken, vooral als ik en mijn moeder onszelf de hele dag in het zweet hadden staan werken en we dan aan het einde van de dag een slechte recensie kregen. God, wat konden we dan balen! Maar nu gaat het het ene oor in en de ander uit. Je kan niet iedereen tevreden houden. Zolang je het maar goed doet voor jezelf, azijnzeikerds zitten er altijd wel tussen.
Heb jij een boodschap voor de lezer?
Het gras is niet groener aan de overkant. Hoe cliché wellicht; volg je eigen pad, luister naar je gevoel en creeër je eigen geluk!
X Marleen
