Gesprek met mijn kind…….hoe dit een eye opener was voor mij!
Met mijn dochter, Afra, 8 jaar oud (en hoogbegaafd), gaan we nu een andere fase in. Zij was sinds haar geboorte al rebels, sliep weinig, moest altijd op schoot (ook deels gewenning dankzij oma) totdat ze kon lopen, huilde altijd als ik haar schoentjes en jas aandeed.
Toen ze eenmaal kon praten, wat al heel vroeg was, kon ze beter aangeven wat ze wel en niet wilde. Zo wil ze alleen comfortabel zittende kleding aan (lees: leggings en wijde t-shirts). Ze was totaal niet van het knuffelen en zoenen. Ze gedraagt zich soms als een echte diva en is nu al niet op haar mondje gevallen (heeft ze niet van mij, ahum). En “nee” was haar stopwoord. Twee jaar geleden noemde een moeder, tijdens de een-ouder vakantie, haar dan ook met recht “meisje nee”. Ze is verder erg perfectionistisch, voelt zich te verantwoordelijk voor alles wat er om haar heen gebeurt en ze is erg creatief.
Sinds een paar jaar zie ik een geleidelijke verandering (ook bij mijzelf). Ze is wat minder rebels en zegt dus niet tegen alles nee meer. Ze knuffelt meer en komt vaker tegen me aan liggen en ze is zelfstandiger. Een van haar leukste ontwikkelde eigenschappen is dat ze het glas altijd halfvol ziet en het maximale uit haar dag probeert te halen (kan ik nog van leren). En ik vind het erg fijn dat we nu beter communiceren en dat uit die communicatie mooie, soms emotionele, grappige gesprekken voortvloeien. Zo zei ze tijdens een autoritje opeens tegen mij: “Mama, ik vind je lief en leuk, maar vroeger niet. Ik wilde toen liever tijd doorbrengen met Ibo (mijn broertje, haar oom) en dat hij mijn moeder was. Jij was altijd boos en dat ben je nu niet en nu wil je ook leuke dingen met mij doen”. Mijn hart brak en de tranen vloeiden dan ook over mijn wangen. Het was waar wat ze zei. Ik was ook totaal geen leuk mens. Ik vertelde haar vervolgens dat het klopte wat ze zei en dat dat niets met haar te maken had, maar met mijzelf. Dat het soms allemaal (terminaal zieke oma, zware baan, scheiding) teveel voor mij was en ik dan heel moe en gefrustreerd was en niet zoveel tijd kon doorbrengen met haar. En dat ik met de tijd ging beseffen dat ik eigenlijk het liefst rust wilde, samen wilde zijn met haar en leuke dingen doen. En natuurlijk dat ik heel blij was dat zij mij nu leuk vindt.
Zo snel als kids kunnen schakelen zei ze vervolgens: “Mama, zou je een relatie willen?” Ik vertelde haar dat ik dat op het moment niet hoefde en dat ik het fijn vind zo, alleen zij en ik. Hierop vroeg zij waarom ik dan een mannengezicht met heel veel haar op zijn hoofd op mijn moodboard had staan in mijn kamer. Toen ik nog verbaasd aan het denken was zei ze: “Misschien wilde je het toen wel, toen je het bord maakte en nu misschien niet.” En weer had ze gelijk. Ik vertelde haar vervolgens dat ik nu niet op zoek ben, maar als ik iemand tegenkom er dan wel voor open sta, waarop zij zei: “Mama, als je een relatie wil, dan moet je je inschrijven bij Parship, want dat is de nummer 1 website voor serieuze relaties”. Ik was verbaasd, moest lachen en dacht: mijn kind kijkt te vaak tv. Ach ja, als het maar bijdraagt aan onze conversaties, toch?
Ik ben benieuwd naar het gesprek tussen jou en jouw kid(s).
Liefs, G.
