katten

‘Het is voorbij, je bent niet meer bij mij. Ik moest voor jou beslissen, wat zal ik je vreselijk missen!’

Ik weet nog toen ik jou ging ophalen uit het asiel. Je was 1 jaar oud en had al kittens opgevoed en was zelfs al eens aangereden. Ik was geen katten gewend en ging op zoek naar jou. Tussen alle druktemakers lag jij, relaxt te zijn in jouw mandje en je keek naar mij op. Volgens de medewerkers van het asiel zou je een ontzettende rustige lieverd zijn en dat ben je geweest! Je was net een hond, als ik thuis kwam dan hoorde jij mij al aankomen en rende je naar de deur of je keek mij uit bij het raam. Nooit sprong je op het aanrecht of krabde jij aan de meubels. Je was ontzettend voorbeeldig en door jou ben ik van katten gaan houden. Je maakte zonder problemen plaats voor Finn en zelfs met onze hond Balou ben je een soort van vriendjes geworden. Je was een binnenkat en dat vond jij prima. Je lag het liefst op schoot en was echt een knuffeldier. Toen je net in huis kwam zei mijn buurvrouw (die katten gewend is) die zie je de komende drie dagen niet, ze zal moeten wennen en zich verstoppen onder de kast. Wat deed jij? Jij kwam binnen en ging midden in de woonkamer uitgestrekt liggen. Je kwam echt thuis bij mij en ons.

Ongeveer een half jaar geleden werd je ziek. De eerste keer dacht de dierenarts dat je het niet zou redden. Je kreeg last van nierfalen en een alvleesklierontsteking. Je was vermagerd, je ging van 3.8 naar 2.4 kilo en wat was je mager. We kregen medicatie en je krabbelde weer omhoog en kwam zelfs weer op het oude gewicht. Wat hebben we veel geknuffeld het afgelopen half jaar, je was nog aanhankelijker geworden. Afgelopen weekend ging het weer helemaal mis. De nierfalen waren erger geworden, je had weer een alvleesklierontsteking en de bloedwaarden waren zeer slecht. Ja at niet meer en dronk niet meer en had ook hele erge bloedarmoede. De dierenarts gaf je iets zodat je het weekend nog door kon komen. Je had geen pijn maar je zou door het leven gaan met elke dag een flinke kater en zou eigenlijk wegteren en dat wil ik jou niet aandoen. Gisterenavond was het dan zo ver. De hele dag ging aan mij voorbij alsof ik een mummie was, een brok in mijn keel en een knoop in mijn maag. Wachtend op het belletje wanneer jij de laatste patiënt zou zijn. Om 20.30 waren we bij de dierenarts. Daar kreeg je eerst een injectie zodat je in slaap zou vallen. Ik heb afscheid van je genomen, wij allemaal. Daarna kwam de tweede injectie en was het snel gebeurd. Zo snel dit ging……weg ben je. Maar niet uit mijn hart! Minoes, ik hou ontzettend veel van je en zal je nooit vergeten!

Dit was jouw laatste foto. Je was 12 jaar een familielid, vandaag zou je 13 jaar zijn geworden.

x M