Pimp Je Hart
Marloes van ‘Mispoes’ deelt haar verhaal!
Overspannenheid of burn-out, het kan iedereen overkomen. In dit artikel vertelt Marloes over een lastige periode in haar leven en hoe zij hier mee om is gegaan.
Wie o wie ben jij?
Mijn naam is Marloes Vorstenbosch, ben 30 jaar oud en ik run een kattencafé in het altijd gezellige ’s-Hertogenbosch. Daarnaast ben ik onlangs gaan samenwonen met mijn vriend Mattijs in Zaltbommel en hebben wij samen 3 katten, waar we gek op zijn.
Wanneer merkte jij voor het eerst dat het niet goed met je ging?
Toen ik niet meer zoveel tegelijk kon als voorheen. Ik kon slechter dingen onthouden en raakte sneller geïrriteerd bij kleine onbenullige dingen. Daarnaast ontwikkelde er zich in sneltreinvaart allerlei vage lichamelijke klachten.
Wat denk jij zelf dat de oorzaak is geweest?
Hoe mooi het ook is en hoe trots ik er ook op ben, het opzetten van het kattencafé is absoluut de oorzaak geweest. Ik was niet gewend om hele dagen (van ongeveer 9 uur) op mijn benen te staan. Daarnaast is het gewoon zoveel werk en moet ik zoveel ballen in de lucht houden. Vooral in het begin werd er mega veel aan mij getrokken. Ik kwam in kranten en tijdschriften te staan en kwam zelfs op televisie. Mijn telefoon stond de hele dag rood en buiten stonden de rijen met klanten tot aan de overkant van de straat. Geweldig vond ik dat, mijn idee was geslaagd en ik had veel bezoekers. Dus de eerste periode was er gewoon niet zoveel aan de hand. Tot de drukte bleef aanhouden, ruim een jaar lang. Op een gegeven moment was ik gewoon op.
Wat waren jouw lichamelijke klachten en hoelang heeft dit aangehouden?
Het begon toen het privé niet goed met mij ging. Mijn lichamelijke klachten uiten zich in mijn nek, armen en schouders. Mijn armen kunnen loei en loei zwaar worden, ik kan er dan niets meer mee. Alsof er bakstenen aan hangen en iemand daar ook nog eens aan trekt. Helaas zijn die klachten nog steeds niet over en ga ik daarvoor nog steeds naar de fysio. Ik leer er wel steeds beter mee omgaan, want als je continu met je pijn bezig bent dan gaat het ook niet weg. Ik krijg oefeningen van de fysio en moet verplicht sporten, dan maak je endorfine aan en dat is een geweldige pijnbestrijder. Het is nu een leefbare situatie en ik zit niet meer huilend op de bank bij mijn ouders omdat ik het allemaal niet meer trek.
Heb je medicijnen geslikt?
Ja, maar alleen pijnstillers. Ik ben absoluut geen voorstander van medicijnen, ook nooit geweest. Dat heb ik van thuis uit. Mijn vader zegt altijd ‘het komt vanzelf en het gaat vanzelf!’ Lekker eigenwijs maar ik wilde gewoon niet afhankelijk worden van medicatie. Dus in de beginperiode, toen het echt niet meer ging en ik wakker lag van de pijn en stress, nam ik dyclofenac of ibuprofen, zodat ik in slaap kon vallen. De dokter heeft me ook tramadol meegegeven maar dat vond ik zo’n heftig spul dus dat heb ik nooit gebruikt.
Wat heeft jou geholpen?
Dat zijn verschillende dingen geweest. Op de eerste plek komt absoluut acceptatie. Je moet accepteren dat een burn-out jou overkomt en dat je niet alleen daarin bent. De acceptatie heeft bij mij lang geduurd, ik was kwaad en dan bedoel ik ook echt kwaad. Op mijzelf maar eigenlijk op iedereen. Daarna ging ik op zoek naar dingen die verlichting gaven, op dat moment was dat zwemmen. Ik geloof dat bijna al mijn vriendinnen zijn meegesleurd naar het zwembad. Het was zomer toen de klachten begonnen dus ik geloof niet dat ze het zo’n straf vonden om mee te gaan. Zodra ik in het zwembad lag, voelde ik de pijn niet meer. Dus ging ik iedere dag zwemmen. Hoewel het mentale gedeelte van de burn-out nagenoeg over is, is het lichamelijke gedeelte er nog wel. Ik heb nu een warmte infrarood lamp en hittepleisters die ik op zere plekken plak als ik pijn heb tijdens het werken. Ik heb daarnaast allerlei therapieën geprobeerd zoals triggerpoint massage, voetreflex massage, rug therapie en nu fysiotherapie. Dat laatste helpt het beste. Ik heb het idee dat ik hier echt begrepen word en dat het mentale stuk achter de pijn wordt aangepakt. Pijn komt namelijk vanuit je hersenen en dat kan je zelf voor een groot deel aansturen. Maar dat is een heel lang verhaal. Door naar de fysio te gaan, ben ik nu al voor een groot deel van de pijn af.
Wat heb je ervan geleerd?
Dat je niet alles alleen kan. Hulp vragen is oké. Ik kan nu eerder bij mezelf herkennen wanneer ik mijn grenzen over ga en dan vervolgens ook aan de bel te trekken. Ik neem nu ook meer tijd voor ontspanning, ik onderneem meer leuke dingen met vriendinnen en mijn vriend, ik boek zo nu en dan een massage of een schoonheidsbehandeling of wandel vanaf mijn huis naar mijn werk, ook super fijn.
Maar ook, zelfs al sta je sterk in je schoenen, je altijd onderuit kan gaan. Ik steek graag mijn hoofd boven het maaiveld uit, maar dan krijg je ook wel eens commentaar. Maar zolang je in jezelf blijft geloven en vertrouwen hebt in je eigen proces dan is de rest niet belangrijk.
Wat ga je nu nooit meer doen?
Aan één stuk door rammen zonder rust te pakken en andere mensen niet meer over mijn grenzen laten gaan. Hoewel ik er niet het type voor ben, heb ik toch teveel gepikt. Ik kan makkelijk nee zeggen maar heb dat niet genoeg gedaan.
Welke inzichten heb jij gekregen?
Dat je het nooit voor iedereen goed kan doen. Ik kreeg bij de opening van mijn zaak natuurlijk heel veel positiviteit, mensen vonden het prachtig. Maar je hebt ook altijd stemmen tegen. Mensen roepen alles maar tegenwoordig. Ik kon me daar in het begin heel erg druk om maken, vooral als ik en mijn moeder onszelf de hele dag in het zweet hadden staan werken en we dan aan het einde van de dag een slechte recensie kregen. God, wat konden we dan balen! Maar nu gaat het het ene oor in en de ander uit. Je kan niet iedereen tevreden houden. Zolang je het maar goed doet voor jezelf, azijnzeikerds zitten er altijd wel tussen.
Heb jij een boodschap voor de lezer?
Het gras is niet groener aan de overkant. Hoe cliché wellicht; volg je eigen pad, luister naar je gevoel en creeër je eigen geluk!
X Marleen
De grote les van mijn burn-out: Francis vertelt!
Zoals jij wellicht eerder hebt gelezen in mijn vorige blogs heb ik ook mijn aandeel in tegenslagen gekend. Mijn dieptepunt lag in 2015-2016 en de weg naar herstel duurde lang. De gevallen van burn-out kost de Nederlandse samenleving gemiddeld 20 miljard euro per jaar! 1 op de 5 mensen werkt niet als gevolg van stress & een burn-out en het merendeel behoudt blijvend hersenletsel. Wat ik niet begrijp, is dat het een taboe zou zijn om erover te praten. Ik vind juist dat we erover moeten praten, ook om elkaar te kunnen helpen en te weten dat die ander weet wat je doormaakt. Schrikbarend dat het zoveel jonge mensen overkomt, dan hebben we het over mensen van in de 20 die geen toekomstperspectief meer zien. Dit baart mij zorgen! Omdat ik hier meer aandacht aan wil geven heb ik via Instagram een oproep gedaan wie zijn of haar verhaal wil vertellen. Graag wil ik jou voorstellen aan Francis die de aftrap mag doen en enkele vragen zal beantwoorden.
Here’s Francis!
Hoi, ik ben Francis Thomassen. Ik woon samen met mijn man en onze 2 kindjes in Drunen. In het dagelijkse leven werk ik als labelspecialist bij een grote Brouwerij. Als labelspecialist ben ik verantwoordelijk voor de teksten op onze bieren: Palm, Bavaria, 8.6 en Cornet. Daarnaast houd ik enorm van fietsen (wielrennen en MTB) en blog ik onder de naam Mamazetkoers wat mijn eigen website is. Ook ben ik dol op eten!
Wanneer begonnen de eerste tekenen van jouw overspannenheid/burn-out?
Zoals bij veel mensen, kwam het echt als een verrassing. Ik weet niet precies wanneer welke signalen als eerste naar boven kwamen. Wel was ik veel moe, had een kort lontje, kon niets hebben van mijn man en kids en ik weet nog dat ik echt overal om moest zuchten. Ik ben iemand die ook altijd maar doorgaat, ook als ik ziek ben. Na mezelf weken mega gespannen gevoeld te hebben, was ik er klaar mee. Ik belde mijn werk dat ik even niet zou komen. Ik wilde er verder niet over praten. Gelukkig kreeg ik een fijne respons van mijn werkgever, vooral moest ik mijn rust nemen.
Wat denk jij zelf dat de oorzaak is geweest? Het is moeilijk om één oorzaak aan te wijzen. In mijn ogen zijn het er altijd meer. Een coach zei ooit eens tegen mij ‘’een mens kan maar 2 grote events tegelijkertijd aan.’’ Op dat moment had ik er minimaal 6. Te veel dus. De onderliggende oorzaak is wel toe te wijzen aan mijzelf. Ik wilde zo graag alles perfect doen, perfect zijn en geen nee willen zeggen. Niet alleen op mijn werk maar overal. Natuurlijk speelde er ook andere dingen mee, zoals mensen om me heen die problemen hadden met hun gezondheid. Daar heb je ook geen invloed op.
Wat waren jouw lichamelijke klachten en hoelang heb je hier last van gehad?
Ik was moe, moe en nog eens moe. Ik had erg last van mijn nek. Dit waren de lichamelijke klachten. Van de psychische klachten had ik veel meer last: huilen omdat de rijst mislukt was, huilen omdat je favoriete trui in de was zat, boos zijn op alles en iedereen en vele paniekaanvallen. Het boos zijn was ik voornamelijk op mezelf.
Heb je medicijnen geslikt?
Nee, dat was niet nodig. Wel slikte ik melatonine wat te koop is bij de drogist. Hierdoor val je beter/sneller in slaap. Dat had ik echt nodig. Verder gebruikte ik Rescue Spray voor als ik een paniek aanval voelde aankomen/had.
Wat heeft jou nog meer geholpen?
Via de bedrijfsarts ben ik in contact gekomen met een psychologe. De gesprekken met haar hebben mij enorm geholpen. Daarnaast is mijn man echt mijn steun en toeverlaat geweest. Ik heb me op nieuwe dingen gestort. Zo durfde ik bijvoorbeeld op mijn MTB niet off-road te fietsen in de bossen. Tijdens mijn burn-out heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben ik dat gewoon gaan doen. Ik wilde niet alleen maar bang zijn voor dingen maar weer gaan genieten. Ik weet dat dat niet voor iedereen helpt, maar dat deed het wel voor mij.
Wat heb je van deze situatie geleerd?
Dat ik beter voor mezelf moet zorgen, dus geen ontbijt moet overslaan en geen gezellige uitjes/avondjes moet afzeggen. Maar ook dat ik niet zo streng moet zijn voor mezelf, ik ben wie ik ben en dat is prima. Dat lukt nog niet altijd maar steeds beter. Het belangrijkste wat ik geleerd heb is om niet elk gevecht aan te gaan maar alleen die uit te kiezen die het waard zijn om te vechten. Dat vechten moet je niet letterlijk nemen, het is meer dat je niet overal flink tegengas geeft. Dat kost een mens te veel energie.
Wat ga je vooral nooit meer doen? Alleen maar doorgaan. Soms ga ik nog wel eens over mijn grens heen, maar dan nooit langer als een paar uurtjes. Dat terwijl ik vroeger helemaal geen rem had. Als ik het gevoel krijg dat ik ergens klaar mee ben dan stop ik, geef ik dat aan en neem ik even tijd voor mezelf. Dan loopt het ook niet zover meer op. Deze ‘’methode’’ heb ik ook doorgegeven aan de mensen om me heen en daar is echt begrip voor.
Welke inzichten heb jij gekregen?
De wereld draait echt wel verder zonder Francis. Misschien niet helemaal zoals ik het graag gezien had maar ben er wel achter gekomen dat het alternatief ook zo slecht niet is. Dat het ook juist rust kan brengen.
Wat heb je er nog meer van geleerd?
Het klinkt stom, maar dat ikzelf het belangrijkste ben. Net zoals in een vliegtuig, in nood, doe je eerst bij jezelf het zuurstofmasker op en daarna pas bij je kind. Op die manier kun je het beste voor de mensen om je heen zorgen, als je jezelf aan de zijlijn zet, kan dit dus niet.
Wat heeft jouw “genezen” denk je?
Ik geloof niet dat ik ‘’genezen’’ ben. Een burn-out is zeker een ziekte, alleen in mijn ogen is het iets wat je altijd bij je draagt. Het is niet zo dat ik altijd op moet letten, maar ik heb nu eenmaal valkuilen. Die worden kleiner en ik heb goede waarschuwingsborden maar het kan altijd ‘’even’’ misgaan. Niet dat ik dan direct weer een burn-out heb, maar wel dat je even een paar dagen nodig hebt om weer tot jezelf te komen.
Heb jij een boodschap voor de lezer?
Dat is erg moeilijk, iedereen is namelijk anders. Het eerste waar ik aan denk is ‘’zorg voor jezelf, heb jezelf lief en maak het jezelf niet te moeilijk.’’ Makkelijker gezegd dan gedaan want het lukt mij ook niet altijd. Ik denk ook niet dat het te voorkomen is, het overkomt je net als elke andere ziekte. Dat staat voor je gevoel misschien haaks op wat ik bij vraag 3 invulde maar toch vind ik het zo. Er zijn genoeg andere mensen die op dezelfde manier leefde zoals ik deed maar werkelijk waar nergens last van krijgen. Ondanks dat het je overkomt: het is nooit verkeerd om goed voor jezelf te zorgen!
Liefs Francis
Hersenen: voel jij wat je denkt of denk jij wat je voelt?
Hersenen
Kon je jouw hersenen maar eens op vakantie sturen, dat zou lekker zijn. Weg problemen en piekergedachten en helemaal met een leeg hoofd relaxed de tijd doorbrengen. Aan de andere kant bezitten jouw hersenen al jouw herinneringen, of deze nu mooi of minder mooi zijn. Ook onverklaarbare pijn komt vanuit de hersenen. Het klinkt zo vervelend als een arts zegt dat het tussen de oren zit maar uiteindelijk kan dit wel het geval zijn. Ben je hiermee geholpen? Nee. Kan ik jou hiermee helpen? Ik wil dat zeker proberen. Ik heb zelf een hele weg bewandeld en als je eenmaal weet hoe het werkt kan dit de pijn echt doen verminderen. Kan het verdwijnen? Zelfs dat kan. En alsjeblieft, denk niet dat het woord chronisch betekent dat het nooit meer over zal gaan. Chronisch betekent niks anders dan langdurig en dat de arts het ook niet precies weet.
Wij gebruiken ongeveer 10% van onze hersenen en de rest weet men gewoon nog niet. Onderschat het zelfhelend vermogen van een mens niet en alles gebeurt dan ook via de bovenkamer. In het boek, wij zijn ons brein van Dick Swaab, wordt in de inleiding geschreven dat wij onze hersenen zijn. Het dient immers algemeen bekend te zijn dat de bron van zowel ons plezier, onze vreugde, gelach en vermaak, als van onze smart, pijn, angst en tranen, geen andere is dan de hersenen. Het is in het bijzonder dit orgaan dat ons in staat stelt de denken, te zien en te horen en het lelijke van het schone, het kwade van het goede en het aangename van het onaangename te onderscheiden. Het zijn de hersenen ook waar zich de zetel bevindt van waanzin en van angsten. Oftewel kort gezegd zonder hersenen geen geluk en/of pijn.
Vertrouwen
Mensen met onverklaarbare pijnen worden vaak naar een psycholoog gestuurd met als doel te leren omgaan met de pijn. Deze zin alleen al zorgt voor enorm veel stress waardoor de pijn weer erger wordt. Het gaat erom dat je weet hoe jij hier echt invloed op kan hebben en daarin dan ook te vertrouwen in plaats van te leren leven met de pijn. Als ik het kan, kan jij het zeker! Je mag mij altijd contacten, het helpt eerder om met iemand te praten die zelf pijn ervaring had dan iemand die alleen ervaring heeft in het leren omgaan met de pijn van die ander.
Binnenkort schrijven een aantal gastbloggers op Chicamoms hoe zij hun burn out te boven zijn gekomen en wat ze ervan geleerd hebben.
Fijne dag!
X Marleen
Cry baby en waarom ik zoveel huil!
Als ik aan cry baby denk, maak ik gelijk de associatie met Johnny Depp. Dat was namelijk de titel van de film waarin hij speelde en volgens mij had hij constant een tranend oog. De rest ben ik vergeten, is ook niet nodig als Johnny Depp in de film speelt. Hij is namelijk een leuke man om naar te kijken.
Het onderwerp Cry baby & Johnny Depp was het gesprek dat ik (onder andere) met Marleen voerde en haar vertelde dat ik de laatste tijd geen raad met mezelf wist omdat ik constant om elk dingetje moest huilen. Zo had vorige week mijn dochter in de ochtend de tv aangezet en was ze naar het journaal aan het kijken. Ik ging bij haar zitten en toen kwam het nieuws dat Steven Hawking was overleden. Wat een intens verdriet deed het bij me opkomen, janken en janken dat ik deed. Mijn dochter keek me verbaasd aan en dacht vast ook wat ik dacht: what the f*ck is wrong with me? Vervolgens keerde mijn dochter haar gezicht weer richting tv en zei: “Wie moet er nu Steven Hawking spelen in The Big Bang Theory”? Waarom kan ik niet zo nuchter denken en moeten er gelijk zoveel tranen vloeien?
Ook jank ik wanneer ik bijvoorbeeld twee konijnen zie knuffelen, als ik buiten loop in het zonnetje en aan de planten en bomen zie dat de lente er aan komt, als ik een oude man met moeite over straat zie lopen in een tempo van een schildpad, als ik naar The Voice kijk en naar foto’s van vroeger, als ik een quote lees, het vrouwendag is en toen ik het nieuwe Syrische (vluchtelingen)meisje bij mijn dochter in de klas ontmoette en haar een hand gaf. Niet meer normaal hoeveel ik kan janken. Alsof ik constant in de (pre)menstruatiemodus zit.
Ik vertelde dit verhaal ook aan mijn nicht die aan het einde zit van haar studie psychologie. Zij vertelde me dat het deels de hormonen zijn en deels aan andere factoren ligt zoals de culturele omgeving waarin je bent opgegroeid of waaraan je dagelijks wordt blootgesteld. Nu ben ik niet echt in een omgeving opgegroeid waarin emoties werden getoond, integendeel, er was eigenlijk niet veel plek voor emoties (behalve bij overlijden, dan was het logischerwijs wel een jankwalhalla). Maar misschien heb ik dan heel weinig testosteron en word ik tegenwoordig vaak blootgesteld aan emotionele situaties. Misschien ben ik nu, zoals een andere vriendin het zei, een inhaalslag aan het maken ten opzichte van mijn jeugdperiode waarin ik bikkelhard was en nauwelijks jankte, omdat ik nu meer mezelf mag zijn. I don’t know. Wat ik wel weet in dit hele verhaal dat ik nog steeds fan ben van Johnny Depp. Het is stiekem gewoon een ode aan hem.
By the way, voor een wetenschappelijk onderbouwd artikel over waarom je nu huilt, check de traan
Ben jij ook zo’n cry baby net als ik? Waar huil jij dan zoal om? Ben benieuwd!
Liefs, Gulsen
Herstel…..een heel traject vanaf mijn dieptepunt!
De afgelopen 4 jaar waren voor mij niet mijn beste jaren. Had ik ze mee willen maken, liever niet! Heeft het mij veel gebracht, dan zeg ik zeker ja!
Klachten
Het is 4 jaar geleden begonnen met pijn in mijn schouder. De artsen hebben mij 2,5 jaar lang met ontstekingspijn laten rondlopen. Ik bleef volhouden dat het niet goed zat maar ik moest maar naar de fysio gaan en het zou wel psychisch zijn, was de ondertoon. Ik bleef volhouden en aanhouder wint altijd. Het bleek dat mijn bot niet goed stond en een pees was chronisch ontstoken geraakt door de druk. Ik werd op mijn verzoek binnen 1 week geopereerd in Duitsland en het herstel ging snel. Na 1,5 jaar ben ik volkomen pijnvrij. Echter had ik de pech dat gedurende de 2,5 jaar van lichamelijke pijn er veel emotionele gebeurtenissen zijn voorgevallen.
Zo is veel te kort en veel te snel mijn goede vriendin Nina van 37 jaar overleden. Zij had uitgezaaide borstkanker naar de botten. De artsen zeiden, heb je pech dan leef je een jaar, heb je geluk dan leef je 10 jaar. Na de eerste chemokuur begaf haar lever het en was ze binnen een week dood. Op een normale manier afscheid kunnen nemen, zat er niet in. Daarbij heb ik in die periode een miskraam gehad, ook hierin klopte mijn gevoel dat het niet goed zat. In deze jaren is er bij mijn vriend de ziekte van Ménière vastgesteld, zijn we verhuisd en toen we net waren verhuisd kwam mijn vriend terecht in een reorganisatie en had hij tijdelijk geen baan meer.
Mijn stressniveau ging in die periode sky high. De eerste signalen waren onrust in mijn hoofd, geen rust kunnen vinden, snel boos worden en uitvallen. Daarna kwamen de kwalen. Ik kreeg naast mijn schouder, overal pijn in mijn lichaam. Het begon in mijn spieren. Toen ik vervolgens na 2,5 jaar te horen kreeg dat ik eindelijk geopereerd werd en dat men wist wat ik had, gaf mij dit blijkbaar zoveel ontspanning dat mijn lichaam een reactie gaf van volledig in brand staan. Heel mijn huid stond in brand en wat deed dat zeer! Hier kreeg ik vervolgens ook weer stress van en de vicieuze cirkel was geboren!
Zo kreeg ik na vele onderzoeken bij de neuroloog te horen dat ze niks kon vinden maar dat een lichaam heel raar kan reageren onder veel stress. Uiteindelijk heeft ze mij doorverwezen naar een longarts en wat bleek, ik had door alles, flinke chronische hyperventilatie ontwikkeld. De welbekende cirkel. Langdurig veel stress, onbewust anders ademen, zorgen maken, CHV ontwikkelen met al gevolg een brandende, tintelende huid en kloppende spieren. Mijn huid deed echt heel erg zeer en kon geen kleding meer verdragen. Echter toen ik hoorde dat het CHV bleek te zijn en niks engs, was ik zo opgelucht dat ik binnen 5 dagen overal vanaf was en 3,5 maand klachtenvrij was. Tot ik naar een feestje ging waar het heel warm was….de tintelingen begonnen en de cirkel was weer rond. Totale paniek en angst met veel huidpijn……nu ben ik inmiddels al een lange tijd klachtenvrij met soms een kleine terugval. De periodes van herstel zijn steeds langer en de terugval korter. Oftewel het kan uitdoven.
Herstel
Wat mijn reis is geweest naar opbouwend herstel en het vertrouwen terug te krijgen in mijn lichaam en mezelf, blog ik de volgende keer verder over. Het enige wat ik voor nu kan zeggen, vertrouw in jezelf en op je innerlijke stem, je hebt het vaak bij het rechte eind. Laat je niet leiden door angst want die overheerst jouw innerlijke stem.
See you next time
X Chicamom M
* CHV chronische hyperventilatie
Mentale kracht……mijn tips bij onverklaarbare pijn!
Soms zit het mee en soms zit het tegen maar wat nu als het voor hele lange tijd tegen zit? Dan raken je hersenen letterlijk overspannen. Zoals je misschien al gelezen hebt, heb ik 2,5 jaar lang alleen maar heftige stress meegemaakt in de vorm van pijn en heftige emoties. Ik ben daar wel helemaal bovenop gekomen maar als ik in de woorden van de arts had geloofd, was dit niet gelukt. Ik wil door mijn verhaal niemand tekort doen of een oordeel geven over jouw pijnbeleving, ik wil slechts mijn ervaring vertellen en hoe het mij heeft geholpen. Voor de blog van Nayana mocht ik een gastblog schrijven over mentale kracht en dat doe ik graag! Hieronder mijn ervaring en tips.
Artsen
Vroeger kwam ik zelden bij de dokter totdat ik een klacht kreeg die niet meer over ging. De artsen (zowel huisarts als specialisten) konden niks vinden. Na 2,5 jaar zat ik huilend bij de dokter en eiste nogmaals een röntgenfoto. Er werd mij verteld dat hij dit nog eenmaal ging doen, voor mijn geruststelling. De huisarts liet doorschemeren dat de pijn waarschijnlijk tussen mijn oren zat, nu zit pijn altijd letterlijk tussen de oren. Zonder hersenen geen pijn maar dat terzijde. Een dag later belde de huisarts mij op en hij begreep niet dat dit niet eerder gezien was door een specialist. 2,5 jaar ontstekingspijn zonder aantoonbaar defect en nu was het defect dan eindelijk geconstateerd. Als ik niet had aangehouden en mijn woordje wederom had verteld (je voelt je bijna een last als je weer naar de dokter gaat) had ik nu nog steeds ontstekingspijn gehad. Oftewel mijn eerste tip is: blijf luisteren naar jouw gevoel en blijf dit gevoel volgen. Ik geloof in de kracht van het onbewuste en laat je niet van het kastje naar de muur sturen!
Kennis
Kennis is macht en dat geloof ik nog steeds. Helaas kreeg ik na het goede nieuws een enorme stressklacht. Door de ontspanning en de eerdere stress (naast 2,5 jaar pijn had ik vele emotionele gebeurtenissen meegemaakt) had ik chronische hyperventilatie ontwikkeld wat resulteerde in een enorme pijnlijke huid. Ik zag het echt niet meer zitten. Maar wat moest ik dan? Bij de pakken neer gaan zitten…..nee ik wilde mij verdiepen hoe hersenen werken. En dit heb ik gedaan door enorm veel literatuur te zijn gaan lezen omtrent dit onderwerp. Zelfs een opleiding gevolgd tot psychosociaal therapeut. Allereerst had ik mezelf verdiept in chronische hyperventilatie, de symptomen en triggers. Vervolgens in de hersenen. Weet jij als je al langdurig pijn hebt en je maakt emotioneel heftige gebeurtenissen mee dat de hersenen dit ook opslaan als pijn? Als je geen hersenen zou hebben zou je ook geen pijn ervaren.
Hulp
Alleen hoe leer je pijn af? Allereerst niet strijden tegen de pijn want dan geef je de pijn aandacht. Ook niet elke minuut van de dag mee bezig zijn ook al doet het zo’n pijn. Wederom aandacht. Alles wat je aandacht geeft dat groeit. De tip is om er in te berusten. Om er vrede mee te hebben en de pijn te accepteren. Dit geeft een bepaalde vorm van rust. Ook zijn jouw hersenen verslaafd aan de pijn en zij willen heel graag weer terug naar die pijngedachte. Het is de truc om deze gedachte er te laten zijn en weer weg te zwaaien. Jouw hersenen hebben immers een bepaald pad gecreëerd die jij elke dag bewandelt en het is de truc om nu andere verbindingen te gaan leggen. Dit is heel lastig en kost veel tijd maar dat geeft niet. Ik kon het ook en jij dus ook! Verdiep je daarom veel in literatuur over pijn en hersenen. Dat zorgt tevens voor afleiding maar het is de kunst je te verdiepen in de hersenen met oprechte belangstelling. Een andere tip is om er mee te stoppen op een negatieve manier energie in te steken. Niet meer praten over pijn tegen andere mensen, niet meer op Google zoeken naar symptomen, allemaal weer die aandacht naar de pijn. En de pijn is die aandacht zeker niet waard. Er zijn zulke goede titels van boeken die jou hiermee kunnen helpen. Wil je leestips van mij dan mag je mij altijd mailen of ik zal hier later nog een blog over schrijven.
Een andere tip is om echt een hobby te zoeken maar dan een hobby die jouw interesse helemaal opslurpt dat je de pijn een soort van vergeet. Als je dit elke dag toepast zal je merken dat de pijn kan afnemen. Het is een heel lang traject maar het gaat jou lukken. En als de pijn afneemt, leer je ook wat de triggers zijn. Dit is vaak stress maar als je daar niet op acteert, gaat die alarmbel ook niet meer zo vaak af.
Conclusie
Ik kan hier lappen tekst over schrijven en over blijven praten omdat ik het heel erg interessant vind en op verzoek wil ik dit ook zeker doen. Ik wil jou graag helpen met mijn ervaringen. Zoek je heil niet bij een externe factor, in dit geval een dokter, maar de heling in jezelf. Jouw hersenen zijn zo krachtig, je kan jezelf ziek maken maar je kan jezelf zeker ook genezen. De kracht zit in jou, het is de kunst deze te vinden en oprecht te genieten van jouw dag. Als het vuurtje in jezelf weer gaat branden en je voelt de positieve energie dan ben je op de goede weg. Je komt er wel maar ga niet bij de pakken neer zitten. Herpak jezelf en leef jouw leven, het is te mooi om er niet van te genieten. Je bent het waard!
x Marleen
p.s. Mocht je meer willen lezen over dit onderwerp check dan ook mijn blogs: hersenen CHV de weg naar herstel
Kindje die er niet bij kan zijn…….
Kindje die er niet bij kan zijn……..
Keuze
In 2010 is Finn na een bevallig van 20 uur uiteindelijk alsnog te wereld gekomen via een keizersnede omdat meneer een sterrenkijker was. Nu is het heel gezellig om naar de sterretjes te kijken maar voor een vrouw die moet bevallen is dat niet zo handig. Inmiddels is Finn alweer bijna 9 jaar. Na zijn geboorte en voordat ik hersteld was van deze keizersnede, en echt kon genieten, was ik bijna 4 jaar verder. Ik had namelijk hele erge bloedarmoede opgelopen, mijn HB was na de bevalling 4 en moest het maar oplossen met pilletjes van de Etos. Ik dacht dat het normaal was om mezelf zo moe te voelen en dat het er gewoon bij hoorde. Achteraf gezien een beetje naïef.
Zwanger
Toen kwam bij ons, na 4 jaar, de vraag wat gaan we doen? Toch nog een kindje of het hierbij laten? Ik vond het prima zo na al die heisa. Uiteindelijk toch samen besloten om er nog eenmaal voor te gaan. Maar eenmalig, mocht het om wat voor reden niet goed gaan, dan moet het zo zijn en heeft het lot besloten.
Niet zo lang erna was ik zwanger. Bij mijn eerste zwangerschap wist ik het al voor de test. Ik droomde over een vrouw met een witte jurk en haar van goud, zo blond! Ze stond in wit licht en wees naar mij met de woorden, jij bent zwanger! Na de test bleek dit inderdaad zo te zijn. Ook wist ik al dat mijn eerste zwangerschap een jongetje zou zijn, drie keer in mijn droom kwam hij mij een kusje geven dus ook dit was geen verrassing. Bij de tweede zwangerschap wist ik en voelde ik aan alles dat het een meisje zou worden. Ik ging naar de eerste controle-afspraak en er was een kloppend hartje te zien.
Miskraam
Ik had geen klachten maar toch “voelde” het niet goed. Twee dagen na de eerste afspraak, kreeg ik nogmaals een echo. Zo kreeg ik te horen dat het hartje niet meer klopte. Mijn gevoel werd bevestigd. Rationeel kon ik denken, het is vast beter zo want er zal iets niet goed zijn geweest. Emotioneel is het natuurlijk een ander verhaal. Die nacht droomde ik over een klein meisje, in het wit gekleed met heel goudkleurig haar. Ze lag op haar zij en ze lachte naar mij. Dit voelde voor mij als een boodschap dat het zo goed was. Ik heb 2 kindjes maar 1 kan er “live” niet bij zijn. Maar emotioneel & spiritueel is ze altijd bij mij!
Spiritueel
Ik ben helemaal niet van het zweven maar weet zo zeker dat er veel meer is dan wij denken. Zelf heb ik het al te vaak meegemaakt en mijn dromen komen, wellicht niet altijd meteen maar zeker wel later, altijd uit. Zo voel ik emoties van een ander enorm aan en volg altijd mijn gevoel met betrekking tot mensen. Daarom hoop ik dat ik voor de mensen die ook een kindje hebben verloren, een steunwoordje kan bieden via mijn verhaal. Wetende dat de pijn blijft bestaan maar onthoudt en voel dat de energie van je kindje blijft!
x Marleen
p.s. Dit ben ik met mijn lieve stoere sterrenkijker!
Kwetsbaarheid
Elk mens is kwetsbaar, zowel volwassenen als kinderen. Kinderen zijn keihard en wij als volwassenen zijn niet overal bij en dat hoeft ook niet. Wel is het belangrijk om waakzaam te zijn. Zo ook bij de kindervakantieweek. Ik heb een dag als ouder geholpen en zag die dag dat er stelselmatig 1 kindje werd buitengesloten door 1 meisje. Het liep zelfs zo uit de hand dat ze samen op de vuist wilden gaan. Haar eigen moeder was erbij maar zag niet alles gebeuren. Ze hield beide kinderen uit elkaar maar vertelde haar les tegen het andere kind terwijl haar dochter achter haar rug om het andere kind liep uit te dagen. Ook met het uitdelen van snoepjes. Als enige werd dit kindje door dat meisje overgeslagen. Ik vroeg aan de moeder of ze nog ruzie hadden en vertelde wat ik zag gebeuren. Na een kattige sneer van het meisje kreeg het andere kindje uiteindelijk ook een snoepje.
Een kind reageert heel primair en kan je nog niet uitleggen hoe groepsprocessen werken. Ik vond het sterk van mijn zoon dat hij als enige opkwam voor het kindje dat werd buitengesloten en was ook erg trots op hem. Juist dat doen toont lef! Ik heb een allergie voor mensen die andere mensen buitensluiten. Als eerste is het natuurlijk bijzonder om te bestuderen waarom een persoon zoiets doet, vaak zit hier onzekerheid achter. Het vergt kracht en met name oprechtheid om als ander groepslid hiervoor te waken en in te grijpen, niks doen en mee gaan hierin en net doen alsof je het niet ziet, maakt net zo goed dat je iemand buitensluit. Ik kwam laatst een quote tegen: mensen willen dat je eerlijk & oprecht bent, tot je het bent. Het is krachtiger om oprecht en eerlijk te zijn en te zeggen wat je vindt. In plaats van tegen de ene persoon het een te zeggen en tegen de ander iets anders. Alleen met als doel niet buiten de groep te vallen. En iemand buitensluiten en dus bewust kwetsen vind ik naar en een echte no go, ik zal altijd voor die ander opkomen omdat ik niet tegen onrecht kan. Een verhaal heeft altijd twee kanten en het is aan jou dat te onthouden en te zien. Het is zo kortzichtig om het ene verhaal voor waar aan te nemen zonder de ander te horen. Buitensluiten gaat vaak gepaard met kleine dingen die een ander niet ziet. Probeer voor elkaar te waken en zorg dat wij van onze eigen kinderen geen meelopers maken maar krachtige individuen!
x Marleen
Laagdrempelige coaching met PimpjeHart
Mediteren kun je leren
Een long time ago heb ik eens een poging ondernomen om te gaan mediteren. Ook wel eens in groepsverband tijdens yoga en ook wel eens gewoon zelf geprobeerd. Ik kan je zeggen, dit is mij niet gelukt. Ik krijg de focus niet en ben steeds te druk in mijn hoofd. Toch zou ik graag meer rust vinden in mijn hoofd. Ik ben iemand die de hele dag veel denkt maar ook snel schakelt en veel dingen tegelijk kan en wil doen. Nu vind ik dat ook hartstikke leuk maar toch zou ik graag het mediteren willen leren. En men zegt, dat het te leren valt. Dus er is nog hoop voor mij.
Ik heb wel eens gelezen dat het mediteren erg gezond zou zijn. Net als je naar de sportschool kan gaan voor je lichaam zou dit onderhoud zijn voor je geest. En een rustige geest geeft een ontspannen lichaam. Nu ben ik 2 jaar terug naar een Boeddhistisch klooster geweest. Ik heb dan ook diep respect voor de monniken die hun leven lang bezig zijn met meditatie. Volgens hen is leven lijden en de bezinning zou liggen in het mediteren.
Nu mag ik via Toutes La Vie een meditatie cursus volgen. Ik ben erg enthousiast en heb er veel zin in. Zou het nu wel lukken? Ik doe mee omdat ik meer rust wil ervaren, met name in mijn hoofd. Ook vind ik het gewoon irritant dat het mij niet lukt om aan niks te kunnen denken. Als een ander het kan, zou ik het toch ook moeten kunnen? Tevens heb ik chronische hyperventilatie dus wat mentale rust kan nooit geen kwaad. Ik hoop dat ik na deze drie lessen kan zeggen dat ik de basis van het mediteren onder de knie heb, het nut daarvan ook daadwerkelijk voel in mijn hoofd en lichaam en dat ik het graag zou willen doorzetten.
Ga jij met mij mee op meditatiereis?
x M