Kids
Vrijheid Blijheid!
De zomervakantie is in volle gang en dat betekent blijheid, vrolijkheid en veel plezier hebben! Niet voor alle kinderen is dat zo vanzelfsprekend. Sinds 2 jaar hebben wij een “vakantiekindje” via Pax Kinderhulp. Afgelopen zaterdag is hij weer aangekomen met de bus na een reis van 9 uur en daarvoor nog 2 uur met de auto. Hij komt uit Duitsland en woont 2 uur van Berlijn vandaan, tegen de Poolse grens aan. Om 7.45 in de ochtend mochten we hem weer in onze armen sluiten.
Pax Kinderhulp
De stichting stelt zich ten doel het welzijn van kinderen, die buiten Nederland wonen, te bevorderen. De stichting tracht haar doel te bereiken door:
1. Verzorgen van vakanties voor kinderen uit het buitenland en het organiseren van vakantieactiviteiten voor buitenlandse kinderen;
2. Overleg te voeren met betrokken instanties in het buitenland;
3. Samen te werken met Nederlandse organisaties die een soortgelijk doel nastreven;
4. Het verzorgen van transporten met hulpgoederen naar vluchtelingenkampen in Irak voor Iraakse en Syrische vluchtelingen.
Stel, je bent 8 jaar, je woont in de grote stad Berlijn in een kindertehuis. Je moeder belooft om je te bezoeken maar laat het steeds afweten, je vader ken je niet! “Zoals het klokje thuis tikt…”, is op jou niet van toepassing!
Dan gebeurt er iets positiefs in je leven: je mag naar Nederland om vakantie te vieren! Een vakantiegezin heeft zich gemeld, een gewoon gezin dat het wel ziet zitten om jou als vakantiekind een onbezorgde vakantie te geven. Je weet niet wat je overkomt. Met de bus naar Nederland, samen met andere Berlijnse kinderen die ook in kindertehuizen wonen, in pleeggezinnen of nog gewoon thuis waar de situatie slecht is. Er gaat een wereld voor je open, je ziet dingen die je nog nooit gezien hebt en je voelt een warmte die je nooit meer los laat!
Het is écht waar… een onbezorgde vakantie kan je leven veranderen!”
Arm ben je als je door gebrek aan geld, werk en/of opleiding niet of nauwelijks deel kunt hebben aan de maatschappij waar je in leeft. En dat geldt dus voor bijna een vijfde van alle kinderen in Berlijn. Sociale uitsluiting is voor hen een groot gevaar. Ze kunnen niet naar een sportclub of muziekles, worden niet gestimuleerd om zich te ontwikkelen, verder te kijken dan hun straat of appartementje groot is. De vakantiekinderen hebben te maken met de gevolgen van werkloosheid, alcohol- en drugsverslaving van hun ouders, agressiviteit, criminaliteit en niet te vergeten vreemdelingenhaat. Veel van onze vakantiekinderen leven in kindertehuizen of gebroken gezinnen en zijn vaak op zichzelf aangewezen.
Naast kinderen uit Berlijn gaat het ook om kinderen uit Armenië, Bosnië, Polen en Roemenië met ieder zijn of haar eigen problematiek.
Je mag als gastouder zelf bepalen hoe vaak het kind naar Nederland komt, het geslacht en leeftijd mede kijkende naar de rest van het gezin. Nu is ons zoontje 8 jaar en dat is ons kindje uit Berlijn ook. Het klikt dan ook hartstikke leuk. Als hij er weer is, is het net alsof hij nooit is weg geweest. Zo veel dankbaarheid en zo veel plezier. Soms ook echte emotionele gesprekjes maar ik zou het voor geen goud willen missen. Ons vakantiekindje komt 2x per jaar met Pasen en in de zomer en gaat gezellig mee op vakantie. Kerst kan ook maar bij ons kan dat niet omdat hij in die periode niet mag gaan, dat is wettelijk zo vastgelegd. Dat is jammer maar is niet anders.
Ben je nieuwsgierig geworden of heb je vragen? Aarzel niet en neem contact met me op. Je zal er zeker geen spijt van krijgen. Je geeft een kind een tweede kans met zicht dat het ook anders kan! Of check de website van Pax Kinderhulp https://paxkinderhulp.nl/
X M
Happy father’s day…NOT
Al sinds mijn puberteit irriteer ik mij eraan dat, zo lijkt het wel, iedereen massaal bezig is met vaderdag. De laatste decennia heeft dit zich met de sociale media uitgebreid tot posts van zowel bekenden als onbekenden waarin pappa’s in het zonnetje worden gezet en geëerd. Ik vond het irritant, maar had het een plekje gegeven, totdat ik een dochter kreeg en zij zonder haar vader op ging groeien.
Ik heb, zoals je al wel vermoed, nooit echt een emotionele band gehad met mijn vader. Ik was altijd jaloers op de band die mijn vriendinnen hadden met hun vader, maar vond het ook vreemd, want het was niet iets wat ik gewend was. Met je vader zitten, een normaal gesprek voeren of om advies vragen. Of als je wegging hem omhelzen of een zoen geven. Mijn moeder zei dan ook toen ze nog leefde en ik iedere keer mijn frustratie uitte over hem, dat hij eenmaal zo is zoals hij is en ik hem moest zien als de geldschieter, dat deed zij ook namelijk. En eerlijk is eerlijk, daar blinkt hij tot op heden in uit. Waar menigeen vader misschien op een bepaalde leeftijd zijn kind financieel zelfstandig laat worden, heeft mijn vader dat nooit losgelaten. Ik denk dat hij zijn liefde ook toont door mij en mijn dochter geld te geven.
Als ik anderen hoor praten over mijn vader dan herken ik het beeld dat ik van mijn vader heb totaal niet. Hij is, zo vertellen ze, apetrots op zijn kinderen, ook op zijn kleindochter en dat hij als hij over ons verteld emotioneel wordt. Wat een paradox. Hij was echt geen leuke vader en echtgenoot, de negatieve gedachten over mezelf had, had ik grotendeels aan hem te danken, want zo zei hij vroeger, het zou helemaal niets met ons (mij en mijn broers) worden en als hij de kansen had gehad die wij hadden, dan was hij astronaut geworden. Het komt erop neer dat we eigenlijk emotioneel zijn verwaarloosd. Maar goed ik heb het verwerkt en geaccepteerd, hij is zoals mijn moeder altijd zei, nu eenmaal zo. En we hebben nu een “stabiele” relatie, maar de emotionele band ontbreekt nog steeds.
Maar nu mijn dochter opgroeit zonder vader, hij woont in het buitenland en zoekt al jaren geen contact met haar, heb ik het moeilijk! Vooral dus de periode voor en op vaderdag. De afgelopen twee jaar maakt ze op school een cadeau voor mij en op de dag zelf als ze haar cadeau geeft zegt zij ook letterlijk: “Fijne vaderdag, mama”. De emoties die dan opkomen kan ik niet beschrijven. Enerzijds breekt mijn hart, dat ze het allemaal door heeft en wat er allemaal niet in haar omgaat (ze wil nooit over haar vader praten). Anderzijds ben ik trots dat ze mij ook als haar vader ziet. Ze heeft bovendien twee ooms, waar ze emotioneel een goede band mee heeft. Ze krijgt veel liefde van hen. En alle credits voor hen, zoals iedereen in mijn omgeving ook weet, ze doen meer dan een gemiddelde vader voor zijn kind zou doen. Zelfs de kinderen uit de buurt komen vragen of de ooms thuis zijn en of ze buiten kunnen komen spelen met hen. Er is zelfs een kind (wiens vader is overleden op jonge leeftijd) die, een paar jaar geleden aan mijn dochter vroeg waar haar pappa’s waren. Ik heb me die dag toch een potje zitten janken.
Ik hoop dat bij alle kinderen die zonder vader (of moeder) opgroeien de emotionele “schade” op latere leeftijd beperkt blijft en zij het een plekje weten te geven. Ik hoop ook dat alle scholen rekening houden met deze kinderen. Soms denk ik zelfs dat scholen misschien al het geknutsel in verband met speciale vader- en moederdagen en verjaardagen van ouders op school af moeten schaffen. De voorbereidingen beginnen al weken van tevoren en de kids maken zich druk en er komen veel emoties bij kijken. Alsof de kids het al niet zwaar genoeg hebben.
Hoe denk jij hierover?
Liefs,
G.
Mama, ik wil niet naar school
![photo-1520948566270-0a1f3c703b20[1]](https://www.chicamoms.nl/wp-content/uploads/2018/04/photo-1520948566270-0a1f3c703b201-300x450.jpg)
“Mama, ik wil niet naar school”, waren de woorden van mijn dochter in groep 4 op de derde dag van het nieuwe schooljaar. Ik dacht, ach we hebben net vakantie gehad en het waait wel over. Maar na twee weken iedere dag aangehoord te hebben dat ze niet naar school wilde en ik ook niet uit haar kreeg wat de reden daarvan was, maakte ik mij zorgen. Ik heb toen direct aan de bel getrokken bij de leraar maar die herkende niets in wat ik zei en het enige wat hij kwijt kon, was dat we vaak net iets te laat op school waren en dat het misschien daar aan lag. Dat sloeg dus als een tang op een varken. De reden van het te laat komen was juist dat ik haar in de ochtend moest overhalen om toch naar school te gaan. Ik heb vervolgens nog bij de intern begeleider aan de bel getrokken maar die wist, na “onderzoek” ook niet waar het aan lag, behalve na overleg met de leraar, dat groep 4 misschien toch iets te hoog gegrepen was en het allemaal te moeilijk voor haar was (want eerder had ze een klas overgeslagen). Ze konden me niet verder helpen. Na zelfonderzoek ben ik bij een orthopedagoog terecht gekomen en wat een verademing was dat. Inmiddels zaten we ergens in mei, maar hee, ik was al blij dat mijn kind na bijna een heel schooljaar ongelukkig te zijn, niet afspreken met klasgenootjes, binnen te hebben gezeten en haar energie kwijt te raken op de trampoline (letterlijk uren met tussenpozen), weer opbloeide, een vrolijke meid was en nog betere schoolresultaten behaalde.
Het kwam erop neer dat mijn kind verstandelijk al ver op haar leeftijd vooruit was, maar sociaal- emotioneel op haar eigen leeftijdsniveau zat. Dit zorgde ervoor dat zij geen aansluiting kon vinden bij de kinderen in haar klas (die al een jaar ouder waren) en andersom ook niet. Het gevolg hiervan was dat ze onzeker werd en zich afzonderde. De orthopedagoog leerde haar spelenderwijs hoe zij tevreden kon zijn met wie zij is. Ze werd weer weerbaarder en zelfverzekerder. We gingen intens gelukkig de zomervakantie in.
In groep 5 ging het goed, af en toe verveelde ze zich maar ze had vriendinnetjes en ze ging met plezier naar school. Tot dit schooljaar, groep 6 dus. Aan het begin van het schooljaar uitte ze weer haar ontevredenheid en vooral dat ze zich verveelde. In overleg met en op advies van de orthopedagoog heb ik de school gevraagd of Afra, een dag in de week naar een stichting mocht die op de middelbare school les gaf aan hoogbegaafde kids zoals Afra. De school wilde eerst (geheel volgens protocol) weten of Afra daadwerkelijk hoogbegaafd was. Zo gingen we dus een hoogbegaafdheidstraject in dat driekwart jaar zou duren. Ondertussen ben ik constant in contact geweest met zowel de leraar als de intern begeleider. Het bleek inderdaad uit de tot dan toe afgenomen testen dat Afra aan de hoogbegaafde kant was en dat ze alvast een speciaal lesprogramma op maat voor haar zouden samenstellen zodat zij zich niet meer zou vervelen. Dit was toegezegd in december en men zou er in het nieuwe jaar na de kerstvakantie mee starten, echter in maart was men er nog niet mee begonnen. Bij mij was daarmee nu echt de kous af. Ik ben dan ook gaan informeren naar andere scholen in de buurt. De directeur van haar huidige school heb ik ook op de hoogte gebracht en zo aardig als hij is, heeft hij wel in snel tempo aanpassingen aangebracht waardoor Afra dolenthousiast naar huis kwam. Kleine aanpassingen, grote vreugde dus.
Echter, omdat al mijn zintuigen werden geprikkeld op de andere school waar ik een rondleiding heb gekregen en vervolgens op een open avond ben geweest met Afra, wil ik toch dat zij het op die school gaat proberen. En vandaag (op 11-04-2018) is zij voor het eerst gaan proefdraaien op die school. Alhoewel ze het eerst logischerwijs spannend vond, was ze heel blij en opgelucht toen ik haar zag bij het ophalen. Ze kon maar niet ophouden met vertellen en voor het eerst zei ze dat ze de stof moeilijk vond, met andere woorden er is een uitdaging voor haar. En niet alleen op het vlak van rekenen en taal maar ook op creatieve vlak zoals muzieklessen die gegeven worden. Er is bovendien een plusklas voor de wat begaafdere kinderen en ze kunnen daar ook les krijgen in de Portugese taal.
Ik verbaas me dat in een land als Nederland, waarin het onderwijs van goede kwaliteit is, er dus toch zo’n groot verschil kan zitten in het aanbod van onderwijs op een basisschool. Maar ook over het verschil tussen het ongenoegen, soms naar mijn mening ondeskundigheid en laksheid van de leerkrachten en de intern begeleider van een school aan de ene kant en het genoegen, het actieve optreden en professionele aanpak van de andere school. Of maakt het dan ook nog verschil dat je kind naar een school gaat in een volkswijk (waar het merendeel van de kinderen komt uit allochtonen/kampgezinnen) of een school dat aan de rand van een vinexwijk ligt (waar het merendeel van de kinderen komt uit hoogopgeleide gezinnen). Dit baart mij zorgen, maar voor nu hoop ik dat mijn kind huppelend naar school gaat en zij later haar basisschooljaren als positief zal herinneren!
Ben jij ook wel eens verbaasd over hoe soms de aanpak is op school met betrekking tot jouw kind? Ik zou daar graag meer over willen weten. Het is altijd fijn om er met andere ouders over te praten en wellicht tot nieuwe inzichten te komen.
Liefs,
G.
Conversations with the kid
Met mijn dochter, Afra, 8 jaar oud (en hoogbegaafd), gaan we nu een andere fase in. Zij was eigenlijk sinds haar geboorte al rebels, sliep weinig, moest altijd op schoot (ook deels gewenning dankzij oma) totdat ze kon lopen, huilde altijd als ik haar schoentjes en een jas aandeed.
Toen ze eenmaal kon praten, wat al heel vroeg was, kon ze beter aangeven wat ze wel en niet wilde. Zo wil ze alleen comfortabel zittende kleding aan (lees: leggings en wijde t-shirts). Ze was totaal niet van het knuffelen en zoenen. Ze gedraagt zich soms als een echte diva en is nu al niet op haar mondje gevallen (heeft ze niet van mij, ahum). En “nee” was haar stopwoord. Twee jaar geleden noemde een moeder tijdens de een-ouder vakantie haar dan ook met recht “meisje nee”. Ze is verder erg perfectionistisch, voelt zich te verantwoordelijk voor alles wat er om haar heen gebeurt en erg creatief.
Sinds een paar jaar zie ik een geleidelijke verandering (ook bij mijzelf). Ze is wat minder rebels en zegt dus niet tegen alles meer nee. Ze knuffelt meer en komt vaker tegen me aan liggen. Ze is zelfstandiger. Een van haar leukste ontwikkelde eigenschappen is dat ze het glas altijd halfvol ziet en het maximale uit haar dag probeert te halen (kan ik nog van leren). En ik vind het erg fijn dat we nu leuker communiceren en dat uit die communicatie mooie, soms emotionele, soms grappige gesprekken voortvloeien. Zo zei ze tijdens een autoritje opeens tegen mij: “Mama, ik vind je lief en leuk, maar vroeger niet. Ik wilde toen liever tijd doorbrengen met Ibo (mijn broertje, haar oom) en dat hij mijn moeder was. Jij was altijd boos en dat ben je nu niet en nu wil je ook leuke dingen met mij doen”. Mijn hart brak en de tranen vloeiden dan ook over mijn wangen. Het was waar wat ze zei. Ik was ook totaal geen leuk mens. Ik vertelde haar vervolgens dat het klopte wat ze zei en dat dat niets met haar te maken had, maar met mijzelf. Dat het soms allemaal (terminaal zieke oma, zware baan, scheiding) teveel voor mij was en ik dan heel moe en gefrustreerd was en niet zoveel tijd kon doorbrengen met haar. En dat ik met de tijd ging beseffen dat ik eigenlijk het liefst rust wilde, samen wilde zijn met haar en leuke dingen wilde doen met haar. En natuurlijk dat ik heel blij was dat zij mij nu leuk vindt.
Zo snel als kids kunnen schakelen zei ze vervolgens: “Mama, zou je een relatie willen?” Ik vertelde haar dat ik dat op het moment niet hoefde en dat ik het fijn vind zo, alleen zij en ik. Hierop vroeg zij waarom ik dan een mannengezicht met heel veel haar op zijn hoofd op mijn moodboard had staan in mijn kamer. Toen ik nog verbaasd aan het denken was zei ze: “Misschien wilde je het toen wel, toen je het bord maakte en nu misschien niet.” En weer had ze gelijk. Ik vertelde haar vervolgens dat ik nu niet op zoek ben, maar als ik iemand tegenkom er dan wel voor open sta, waarop zij zei: “Mama, als je een relatie wil, dan moet je je inschrijven bij Parship, want dat is de nummer 1 website voor serieuze relaties”. Ik was verbaasd, moest lachen en dacht: mijn kind kijkt te vaak tv. Ach ja, als het maar bijdraagt aan onze conversaties, toch?
Ik ben benieuwd naar wat jullie gesprekken zijn met jullie kids.
Liefs, G.
Hoe maak je een trendy kindertaart?
Taarten, cakejes, koekjes… ze zijn kant & klaar te koop maar zelf maken is het leukst! Een vriendin van mij vindt het super leuk om te bakken en maakt er altijd een heel werk van. En door Finn zijn verjaardag was het weer baktijd! Hij mocht dan ook het thema kiezen en wilde graag een Pokemontaart en een Skylandertaart.
Allereerst de Skylandertaart. Via google kan je het lettertype van Skylanders downloaden die uiteindelijk op de taart komen. Een basisbiscuit was al gebakken. Voor een taartvorm van 24cm heb je hiervoor het volgende nodig: 5 eieren, 150g suiker, 8g vanillesuiker, 110g tarwebloem, 35g maïzena en een snufje zout. Mix de eieren, suiker, vanillesuiker en snufje zout luchtig met een mixer in ongeveer 10 minuten. Zeef de bloem en Maïzena en voeg toe aan het mengsel. Spatel dit voorzichtig door elkaar, zonder dat alle lucht dus weer verdwijnt. Giet het beslag in een ingevette taartvorm en bak deze in zo’n 30-35 minuten bij 180 graden. Je merkt dat het biscuit gaar is als je zachtjes op het oppervlak drukt en deze terugveert.
Voor de Pokemontaart kan je ook een klein boltaartje bakken, in een 12cm blanda vorm van de Ikea. Hiervoor gebruik je 1 ei, 30g suiker, 3g vanillesuiker, 20g tarwebloem, 8g Maizena en een snufje zout en uiteraard dezelfde bereidingswijze als het biscuit. Deze bak je zo’n 25 minuten.
Het is handig om het biscuit in te vriezen voordat je het verder gaat verwerken tot taart. Dan kruimelt het minder met snijden. En in verband met beperkte tijd zou je de biscuits dan ook al eerder kunnen bakken. Nu het lekkerste van de taart, de vullingen. De Pokemontaart werd gevuld met lemon curd en een frambozen mousse en de Skylandertaart met chocoladepasta en sinaasappelyoghurt-bavarois. De lemon curd en chocoladepasta kan je in de winkel kopen. Deze kan je uiteraard ook zelf maken. Omdat de fondant aan de buitenkant al zo zoet is, zijn de vullingen meestal fris en licht zodat de taart meer in balans is.
De frambozenmousse is een lactosevrije variant. Hiervoor heb je nodig: 250g verse frambozen 250ml alpro cuisine om op te kloppen 3 el poedersuiker 1 zakje klop fix. Doe ongeveer ¾ van de frambozen in de blender met 2 el poedersuiker, en blend tot een gladde puree. Klop de alpro cuisine op met 1 el poedersuiker en zakje klopfix op. Meng hier voorzichtig de frambozenpuree doorheen en laat opstijven in de koelkast (minimaal 2 uur maar een nacht kan ook). De overige frambozen kan je op de mousse leggen bij het vullen van de taart.
Voor de sinaasappelyoghurt bavarois heb je nodig: 300g sinaasappelyoghurt (van Almhof) 3 blaadjes gelatine. Laat de gelatineblaadjes ongeveer 5 minuten weken in water. Doe vervolgens de geweekte gelatineblaadjes met aanhangend water in een steelpannetje en laat het oplossen op een zacht vuur. Klop intussen de yoghurt wat luchtig en mix hier de opgeloste gelatine doorheen, laat dit minimaal 2 uur opstijven in de koelkast.
Voor het afsmeren van de taarten en ook om te zorgen dat de vulling niet uit de taarten loopt, maak je boter crème (250g roomboter luchtig opkloppen met 250g poedersuiker). Vervolgens laat je de biscuits een nacht in de koelkast ontdooien en dan kan de taart in 3 lagen gesneden worden.
De Pokemontaart is dus zoals gezegd, gevuld met een laag lemon curd en een laag frambozenmousse. Je kan in de frambozenmousse ook nog verse frambozen en een paar blauwe bessen toevoegen, dit is optioneel maar wel erg lekker!
De Skylandertaart is gevuld met een laag chocoladepasta met partjes sinaasappel (deze tussen de vliezen gesneden, om geen harde velletjes of pitten in de taart te hebben), en de andere laag de sinaasappelyoghurt-bavarois. Beide taarten zijn daarna bekleed met fondant. Het liefst marsepein (vanwege de smaak), maar in verband met de kleurencombinatie die de jarige job had gekozen, was fondant beter geschikt. Als de taart wordt opengesneden komt er een mooie kleurencombinatie vrij. Bovenop de taart kunnen echte Skylanders natuurlijk niet ontbreken.
Met als resultaat:
Via google kan je diverse tips en trucs vinden om taarten te bekleden. Ook zijn er cupcakes gebakken, dit recept volgt later.
Have fun met bakken!
X M