Corona; terug naar de basis!
Wat zitten we toch in een vreemde situatie momenteel, ik kan het eigenlijk niet goed bevatten. Elke ochtend word ik wakker en denk ik dat ik heb gedroomd; ik voel mezelf door het Corona virus net een personage uit ‘The Walking Dead’. Om 5 seconden later te beseffen dat het geen droom is en dat ik inderdaad geen kant op kan.
Fase 1 China
Voor mijn gevoel heb ik verschillende fasen doorlopen. De eerste fase voelde als een ver-van-mijn-bed-show, hoe erg ik het ook vond voor de inwoners van China, dat zij moesten dealen met het Corona virus. Al moeten ze nog steeds de verkoop van wilde dieren verbieden en het eten van deze bijzondere soorten, maar dat is een andere discussie.
Fase 2 Europa
Toen kwam bij mij fase 2 en bedacht mezelf dat er inderdaad veel ophef is in Nederland, omtrent het Corona virus, maar Nederland kennende, het achteraf wel mee zal vallen. Echter merkte ik aan mezelf dat ik wel wat angstig werd. Drie vriendinnen van mij wonen in het buitenland waarvan 1 midden in Milaan. In deze periode merkte ik dat de contacten nauwer werden, de berichtjes vanuit Europa kwamen binnen op mijn telefoon en ik maakte en maak me nog steeds zorgen over mijn vriendin ‘Barbara’ in Milaan.
Fase 3 Nederland & mijn eigen ouders
Fase 3 was inmiddels bij mij aangediend en hoorde dat het virus nu ook flink in Nederland tekeer ging. En ik kreeg nog meer zorgen, niet zozeer om mijzelf maar in eerste instantie om mijn kind. Ik hoor de berichten dat de kinderen er vrijwel geen klachten van krijgen maar weten ze dit zeker, het zal maar net jouw kind zijn die pech heeft. Vooral maak ik mij zorgen om mijn ouders. Zij wonen een half uur bij mij vandaan en ik ben enigst kind. Mijn moeder is 70 en mijn vader 82. Ze zijn allebei gezond al heeft mijn vader lichte kwaaltjes. Deze kwaaltjes kunnen er wel voor zorgen, mocht hij het Corona virus krijgen, dat hij hieraan komt te overlijden. Ik moet er niet aan denken.
Ook krijg ik soms het gevoel alsof ik twee kinderen heb van 70 en 82 want wat kunnen je eigen ouders eigenwijs zijn. Boodschappen doen, even een hark halen bij het tuincentrum. ‘Nee, dit kan dus niet meer’! Een vriendin van mij die zelf in de zorg werkt, heeft hen maar even gebeld en toegesproken. In deze situatie een soort van, ‘vreemde ogen dwingen af gevalletje’!
Fase 4 Terug naar de basis
Op dit moment zit ik in een volgende fase, de fase van binnen zitten. Ik begrijp het echt helemaal waarom dit zo belangrijk is. Ik wil niemand besmetten maar ik wil het ook niet krijgen en vervolgens mijn huisgenoten besmetten. Maar ik vind het erg lastig. Ook deze fase ging in golven. In eerste instantie had ik een enorm onbestemd gevoel. Een gevoel van onrust, een ‘wat moet ik doen gedachte’. Inmiddels zit ik een periode van bezinning en rust. Het is nu eenmaal niet anders, het allerbelangrijkste is om hier, met z’n allen, zo gezond mogelijk doorheen te komen.
Emoties
Maar ik merk dat de dag voorbij gaat met verschillende emoties. Het is een uitdaging voor mezelf om met 3 personen thuis te werken. Tijdens het thuiswerken je kind onderwijs geven en vragen beantwoorden en de dag door te komen met 2 viervoeters waarvan 1 heel vaak loopt te irriteren om aandacht, lees hier DE KAT! Beetje bijten aan snoeren en je arm pakken als je aan het typen bent.
Vervolgens sta ik in een hoekje om iets op te schrijven, moet de ander toevallig net in de lade zijn waar ik sta. Normaal gesproken heb ik daar geen last van maar nu lijkt de irritatie sneller op te spelen. Het totaal niet alleen kunnen zijn, valt mij soms tegen. Ik vul mijn dagen met thuiswerken, lezen, bloggen, Netflixen, onderwijs geven, spelletjes doen en in huis nog wat taken wegwerken. Voor mijn gevoel terug naar de basis.
Geen gevoel van ‘missing-out’ want er valt toch niks te beleven. Mijn kapster heeft haar afspraken ook geannuleerd, ik had drie weken geleden al een afspraak staan en die kon toen helaas niet doorgaan. Nu kan ik helemaal niet meer gaan. Mijn eerste gedachte was ‘shit, ik kan niet naar de kapper’ maar toen kwam de volgende gedachte: ‘wat maakt het uit, ik kan toch nergens naar toe’. Ik merk heel erg bij mezelf dat de gedachten worden verlegd.
Gedachten
Ik heb nog wel het dilemma over het laten buiten spelen van kinderen. Is dit nu wel of niet verstandig? Op dit moment speelt mijn zoon nog buiten en hij weet dat hij afstand moet houden, hij speelt alleen nog in de straat en dat is het. Maar kan dit nog? Ze zeggen van wel maar is de kennis inmiddels voldoende dat dit ook klopt?
Een hoop gedachten op een dag. Maar deze gedwongen rust brengt mij ergens ook oprechte rust. De rem gaat erop, de afspraken worden verzet naar een onbekende datum voor nu en mijn gedachten gaan ook uit naar de rest van de wereld. Maar ook naar de aarde, deze krijgt nu ook rust qua natuur & milieu. Maar mijn gedachten gaan ook zeker uit naar de mensen in de zorg, zij hebben geen keuze en moeten wel, ongeacht de gevolgen.
Een bijzondere tijd. Ik probeer mezelf geen angst aan te praten en daar niet te veel bij stil te staan en er het beste van te maken. Maar mocht jij mij toevallig voorbij zien komen terwijl ik de hond ga uit laten of naar de supermarkt ga, zie dan dat ook mijn looks terug gaan naar de basis namelijk ‘me-myself-&-I’ met een ongeremde, ontplofte bos met krullen!
Hou je taai!
p.s. Binnenkort een wellicht gezellig moment voor jou als ‘Chicamoms’ volger!
11 comments
Mooi geschreven! Inderdaad het is een heftige periode die zo onrealistisch lijkt. De toespraak van de koning gisteren heeft mij nog meer hoop gegeven. En heel mooi hoe wij in deze tijd elkaar helpen! Ik blijf positief!
Het is inderdaad een hele aparte tijd. Echt een tijd die de geschiedenis in zal gaan en die niet meer vergeten zal worden. Het betreft zoveel mensen, de hele wereld. Het is bizar. Ik heb het idee dat ik veel eerder in de verschillende stadia zat dan de meeste mensen om me heen. Denk inderdaad omdat ik veel familie en vrienden heb in het buitenland en daarnaast ook voor mijn werk de situatie heel nauwlettend in de gaten moest houden. Ik hield dus al heel snel het internationale nieuws en de WHO in de gaten waardoor ik het allemaal wel zag aankomen en daardoor ook rustiger was en voorbereid. Ik vind het nu vooral gezellig met mijn kinderen zoveel in huis en het is best een uitdaging want we hebben een superklein huisje en weinig computers dus we zitten met zijn allen in de woonkamer en draaien computershifts haha maar het is kostbaar om zoveel tijd met elkaar door te kunnen brengen.
Het is zeker een heftige situatie, vreselijk! We maken er het beste van en dat zal ook wel moeten. Ik ben nu veel met de jongens aan het knutselen en buiten. Gelukkig hebben we mazzel met het weer!
Knap hoe je die emoties hebt omschreven! Heel herkenbare worsteling
Dank je wel!
Ik sluit mij helemaal aan bij jouw woorden. Het is onwerkelijk, maar we leven nu in deze rollercoaster. Thuiswerken is lastig met iedereen om je heen. Kindjes moet ook worden vermaakt. Kinderen moeten hun energie kwijt en hier hoort buitenspelen ook bij. Natuurlijk wel met gepaste afstand en niet met teveel. Sterkte!
Wat een gekke situatie zitten we in he. We proberen er maar het beste van te maken!
Ik merk bij mezelf dat ik er liefst niet teveel probeer aan te denken. Als je er teveel bij stilstaat ga je volledig lopen doemdenken en dan gaat het al volledig mis. Mijn ouders zijn nog vrij jong en mij lijkt het toch nog eerder iets wat vooral grote impact heeft op oudere leeftijdsgroepen en personen met een zwakker immuunsysteem. Hierdoor kan ik mij er eerder nog in berusten en hopen dat het allemaal heel snel voorbijwaait zodat we het kunnen klasseren als weet je nog in 2020…