Anne, kan je iets meer over jezelf vertellen?
Ik ben dus Anne, 31 jaar oud en woon samen met mijn partner en vier katten. Op dit moment ben ik aan het re-integreren. Echter wordt dit nu allemaal vertraagd door de situatie omtrent Corona.
Naast mijn re-integratietraject schrijf ik graag en speel ik ook graag theater. Ik ben een enorm mensen-mens al zou je dat met mijn achtergrond, in eerste instantie, niet zeggen. Vanaf mijn 18de ben ik gediagnosticeerd met complexe PTSS. Dit heeft er voor gezorgd dat ik een aantal jaar thuis heb gezeten. Vol frisse moed begon ik dan ook in december aan mijn re-integratietraject.
Corona
Vervolgens werd het maart en begonnen ook in Nederland steeds meer mensen te maken te krijgen met het ‘Corona’ virus. In het begin werd het nog afgedaan als een griepje. Maar hoe gek dit ook klinkt, keek ik er al vanaf dag 1 anders tegenaan.
Ik zal niet zeggen dat het virus mij angst heeft aangejaagd maar wel hoe de media ermee omgaat. Vooral de wijze waarop hun berichtgeving naar de samenleving openbaar wordt gemaakt.
Hoe ik steeds meer klachten kreeg
De bewuste dag op 12 maart, was ik met vrienden op pad, toen mijn vage klachten ineens doorzetten. Ik was de ochtend al opgestaan met een minder fit gevoel. Ik dacht toen nog, “ik doe het gewoon rustig aan vandaag.” Gedurende de dag kwam ik steeds minder lekker in mijn vel te zitten. Tot ik merkte dat de klachten zich in snel tempo verergerden.
Eten kon ik niet meer zien en ging ook niet meer en volledig recht op mijn voeten blijven staan, bleek ook lastig. De intense hoofdpijn en steken in mijn hoofd waren niet rustig te krijgen met pijnmedicatie. Ik voelde dat er iets niet goed zat. Mijn partner en ik zijn dan ook meteen naar huis gegaan.
De volgende dag wist ik van gekkigheid niet wat ik met mijn hoofd aan moest. Ik wilde niet in termen van ‘Corona’ denken dus ik dacht nog, “dit gaat wel over”. Tijdens het weekend kreeg ik het echter steeds meer benauwd en de koortsaanvallen die ik had, waren voor mij al bijna normaal geworden.
Maandagochtend twijfelde ik nog enorm of ik wel of niet de huisarts moest bellen. “Je wil ze tenslotte niet tot last zijn.” Mijn geluk is geweest, dat ik het wel heb gedaan. Praten kostte veel moeite en dit bleek voor ademen hetzelfde te zijn. Gelukkig kon ik nog zinnen maken al moest ik af en toe pauzeren. Mijn huisarts besloot die week om mij nog een paar keer te checken om te kijken wat het verloop van de klachten zou zijn. Hieruit zou wellicht de conclusie kunnen komen dat ik ‘Corona’ had.
In de dagen erna ging ademen steeds moeilijker. Slapen was eigenlijk het enige wat ik kon. Als ik wakker was, leek er een olifant op mijn borst te zitten. Na een week begon de hoofdpijn eindelijk af te nemen en kon ik langzaamaan iets vrijer ademen. Het lastigste, aan deze ziekte periode, vond ik hoe de dagen konden fluctueren. De ene dag ging het de goede kant op, om vervolgens de volgende dag echt geen voet meer te kunnen verzetten. Dit vond ik frustrerend en tegelijkertijd ook beangstigend.
Ik had eigenlijk geen idee welke kant het opging. Zou ik zieker worden of was ik alweer op de goede weg naar herstel? Na dik 1,5 week leek ik geen symptomen meer te hebben wat op ‘Corona’ zou kunnen duiden. Ik zeg dit zo expliciet omdat ik zelf ook met een aantal vormen van reuma te maken heb en door mijn PTSS mijn weerstand gewoon een stuk lager is. De gevolgen van het ziek zijn, merk ik nog steeds. De eerste paar dagen nadat ik klachtenvrij werd verklaard door de huisarts heb ik nog heel veel geslapen. En sinds de afgelopen paar dagen merk ik dat mijn energie weer wat terug komt.
Mijn partner
Ook mijn partner werd ziek. Zijn ziekteperiode was echter maar 3 dagen. Hij kreeg net zoals ik intense hoofdpijn en koortsaanvallen. Op dag 2 had hij enorm veel moeite met ademen en ‘s nachts lag hij soms ook echt even naar adem te happen. Dit laatste vond ik eigenlijk nog meer confronterend als toen ik zelf ziek was. Op dag 3 krabbelde hij langzaam weer op en op dag 4 had hij geen klachten meer. Zo heb ik met mijn eigen ogen gezien dat elk mens totaal anders reageert op het virus. En ik kan mezelf heel goed voorstellen dat dit voor velen als heel beangstigend en onvoorspelbaar wordt gezien.
Mijn omgeving
In mijn omgeving zijn er meerdere mensen geweest met dezelfde klachten. Maar door het tekort aan testsetjes werd er bijna niet meer getest. Hierdoor moesten hen het ook doen met de bevestiging van hun arts. Hierdoor worden er hele aantallen niet meegenomen in de weging en ook niet bekend gemaakt door de media. En gevoelsmatig geeft dit voor mij een zeer vertekend beeld. Persoonlijk zou ik ook veel liever zien dat er 1 keer per week een update komt in plaats van elke dag. Nu word je elke dag overstroomt met artikelen waaruit je niet meer kunt opmaken wat nu wel en wat nu niet klopt. Probeer in deze situatie vooral rustig te blijven.
Tips
Mijn angst zit ook in de onbekendheid van het virus want niemand weet, als je het virus gehad hebt, hoe lang je immuun blijft. Ik probeer als afleiding nu zoveel mogelijk mijn dagelijkse ritme vast te houden. En mezelf ook echt te trakteren op dingen die ik leuk vind.
Zo ga ik vandaag proberen zelf een broek te naaien. Al staan we als samenleving een soort van stil, ik wil zelf heel graag nog iets uit deze periode halen. Hoe mooi zou het zijn als ik straks lekker in mijn eigen zomerbroeken over het strand kan flaneren!
Ik wil ook graag nog even iets zeggen tegen de lieve mensen die momenteel het virus hebben. “Probeer rustig te blijven en heb vertrouwen in je eigen lichaam. Overvraag jezelf alsjeblieft niet. Neem je rust zodat je lijf alle focus kan hebben op het verslaan van het virus. En lieve mensen, we moeten dit samen doen. Bel een keer extra die vriendin op. Sla eens een boek open die je al een jaar wilt lezen. Begin een nieuwe hobby waar je nooit tijd voor had. We kunnen dit aan met z’n allen in liefde en verbinding.”
Hoe kijk jij hier tegenaan? En als je een keer goed wil lachen, kijk dan eens naar ‘Ruben, Tijl, Ruben in quarantaine tv!’
