Afscheid nemen bestaat niet
Volgens mij gaan wij nu het 3e jaar in dat mijn vader Alzheimer heeft. En voor mijn moeder is het natuurlijk het meest zwaar vooral in de weekenden. Mijn vader gaat nu 5 dagen doordeweeks naar de dagbesteding zodat mijn moeder ook toe komt aan haar eigen dingen. Maar in de weekenden kan ze niks en dan is het erg vermoeiend. Soms wel 14 x eruit in de nacht, paar keer een bed verschonen, achter mijn vader aan als hij gaat spoken. En ook al schelen mijn ouders 12 jaar, dan is mijn moeder met 74 ook niet de jongste meer.
De zorg
Ik moet zeggen dat ik de zorg in Nederland momenteel erg lastig vind. Vooral met betrekking tot de ouderenzorg en indicatie stellingen. Nu heeft mijn vader indicatie 5 maar dan kom je zo nog maar niet in een verzorgingstehuis. Soms houdt mijn moeder het niet meer vol en denkt ze dan maar crisis maar dat wil je niet voor je man en dat wil ik niet voor mijn vader. Dus geduld, afwachten en doorbijten. En dat laatste is het meest lastige. Hoe lang houdt mijn moeder dit nog vol? Mijn vader staat nu in de top 3 op de wachtlijst maar zolang er geen mutaties zijn, schuift hij niet op en is het echt op je beurt wachten. En soms heb ik ook geen zin meer in geregel maar kan niet anders. En ik wil ook graag mijn moeder weer terug! Andere gesprekken dan alleen over de problemen rondom ons pap en Alzheimer en ook weer gezellig kunnen winkelen samen en een hapje uit eten.
Alzheimer
Mijn vader is altijd heel erg ondernemend geweest, zijn eigen zaak gehad en er is geen grotere “ouwehoer” dan mijn vader. Kletsen met iedereen, ook gewoon lekker over niks en vooral geen schaamtegevoel hebben. Een entertainer, dat ook. Hoe gek is het dan om nu je vader meer stil te zien, misschien gevangen in zijn eigen wereld of gedachten. Met oplevingen en die zijn het leukst. Hij blijft ook nog steeds een charmeur want complimenten tegen vrouwen geeft hij nog steeds en hij redt het altijd nog door zijn vlotte babbel.
Ik merk aan mezelf dat door al het geregel rondom de PGB, SVB, CAK en welke instanties nog wel meer, ik niet toe kom aan het afscheid nemen van mijn vader hoe hij was. Er is gewoon geen tijd voor. Daarom lijkt het mij rust geven als hij eindelijk naar een zorginstelling kan. Tuurlijk wordt dat hartstikke verdrietig als hij over gaat omdat dit dan echt de eindfase is. Hem daar achterlaten lijkt mij zo voor de eerste keer ook echt verschrikkelijk. Maar als hij daar zit, kan ik wel langs gaan en echt bij hem zijn en aandacht voor hem hebben. Op deze manier kan ik het ook beter verwerken.
Maar in the end, blijft hij altijd nog mijn vader, ons pap en in mijn gedachten bestaat afscheid nemen niet want door de herinneringen is hij nog altijd de man zoals ik hem ken!
