Afscheid; Dit zijn de laatste woorden van de kleinkinderen

Afscheid; Dit zijn de laatste woorden van de kleinkinderen

De normale weg van de natuur is dat jij je eigen ouders zal overleven en dat hoop je natuurlijk ook, zeker voor je ouders. Want een kind verliezen, lijkt mij het meest verschrikkelijke wat er is. Maar dat wil niet zeggen dat het niet verdrietig is, een afscheid en verlies doet pijn en het rouwen hierom is een heel proces die iedereen op zijn of haar eigen manier ervaart.

(Schoon)vader & Opa

Gisteren was de dag van het afscheid oftewel de crematie. Terwijl het daadwerkelijke afscheid van de persoon al veel eerder was begonnen. Ad, mijn schoonvader en opa van Finn, leed namelijk aan de ziekte van Alzheimer. Dat het echter zo snel zou gaan, had niemand kunnen denken. Een paar maanden terug, werd hij opgenomen omdat het thuis niet meer te houden was, mijn schoonmoeder was al een tijd fulltime mantelverzorgster. Maar omdat zijn gedrag zo heftig werd, kon hij gewoon niet meer thuis wonen. Sinds dat Ad werd opgenomen, is het snel achteruit gegaan. Vorige week dinsdag is hij gestopt met eten en drinken en vorige week vrijdagochtend is hij komen te overlijden. Gisteren was dan eindelijk de dag van de crematie. De week ernaar toe leek wel een eeuwigheid te duren terwijl er toch ontzettend veel geregeld moest worden.

Crematie

De crematie was een hele mooie dienst waarop iedereen op zijn of haar eigen manier afscheid heeft kunnen nemen van Ad. De dienst begon met de drie kleinkinderen. De oudste kleindochter van 12 jaar had voor haarzelf en voor de andere twee kleinkinderen van Ad een gedicht geschreven dus ook voor haar zusje en neefje (mijn zoon Finn). De rest van de dienst werd er heel mooi gesproken over het leven van Ad door middel van foto’s en verhalen die werden verteld door zijn twee zonen.

Gedichtjes

Om er vandaag nog even bij stil te staan, wil ik jou de gedichtjes laten lezen die de oudste kleindochter heeft geschreven en die door elk kleinkind werd voorgedragen. Ik ben super trots op hun alle drie, ze doen het toch maar!; Een zaal vol verdrietige mensen en dan ook nog de aftrap doen bij een crematie en ze deden het echt hartstikke goed.

Het eerste gedichtje is van de oudste kleindochter van 12:

‘Al 12 jaar geleden, 

toen we voor het eerst naar jou toe reden

Was ik heel klein,

Maar ik weet nog het was altijd fijn

Van de appeltjes die we nooit mochten vergeten,

Tot aan de tuin waarvan ik alles mocht weten

Dat deden we allemaal met plezier voor 10,

Ik wou dat iedereen die lol had kunnen zien’.

Het tweede gedicht werd voorgedragen door haar zusje van 10:

‘Al 10 jaar geleden,

Toen de eerste verschijningen van jou voordeden

Wilde ik altijd naar jou toe

Het maakte niet uit hoe

Met jou aan mij zij was ik altijd vrij

Ik kon doen wat ik wilde

Toen we samen buiten speelden

Van alle verhalen over wat jij hebt meegemaakt

Weet ik dat jij altijd over mij waakt’.

Het laatste gedicht werd verteld door mijn zoon Finn van 9:

‘Al 9 jaar geleden

Toen we gezellig bijna alles samen deden

Aten we de aardbeitjes met suiker op

En vertelde jij een leuke mop

Zelfs op de verjaardagen

Toen wij alle drie op het mooiste groenste gras lagen

Konden wij met jou niet meer stuk

Daarom wens ik jou veel geluk’.

Laatste woorden

Ad, ieders leven is eindig en die van jou eindigde vorige week. Die reis sluit je af op weg naar een onbekende bestemming. Je hebt alle mooie herinneringen aan je gezin & familie in je koffer gedaan en bent vertrokken. Zo vergeet jij ons niet en wij jou niet. Op 17 februari zou je 80 jaar zijn geworden. Van waar je ook bent, kijk jij op ons neer & wij kijken omhoog naar jou en zeggen ‘proost Ad, op jouw leven; voor nu & altijd!’